Er zijn al platen gemaakt met muziek voor onder meer vliegvelden, roltrappen en liften. Een deel van die muziek is vooral muzak, een ander deel heeft toch wat meer om het lijf. We denken bijvoorbeeld aan werk van Brian Eno of Harold Budd. Werk voor balustrades was daar voor zover we weten nog niet bij. Daar doet deze band rond Grant Miller, die eerder in het ambientindustrialproject Mandible Chatter zat, eindelijk iets aan. Volgens Wikipedia is een balustrade ‘een laag hek of muurtje dat bij een hoogteverschil mensen die zich aan de hoge zijde bevinden beveiligt tegen vallen, van bijvoorbeeld een balkon, galerij, trap, bordes, brug of ravijn.’ Wel, een buil vallen aan deze band, die eigenlijk vernoemd is naar een term uit de steampunk, zullen we ons zeker niet. Samen met Scott Solter (werkte als producer met onder meer Tarentel, Charles Atlas, Boxharp, Mountain Goats) en Wendy Allen (Boxharp) maakte hij in 2007 ‘Capsules’, dat nu pas een opvolger krijgt. Liam Singer voegde zich ondertussen als vast bandlid bij hen, en gasten als Erik Friedlander en Zeena Parkins voegen kleine details toe aan het nog steeds heel erg spacey ambient-geluid. De balustrade voorkomt opschrikken, voorkomt opvallen. De muziek kabbelt rustig weg, mooi op de achtergrond, traag in zijn relatieve eenvoud. Huw Roberts runt niet alleen het in Wales gestationeerde Serein-label sinds 2005, hij maakt muziek als Nest samen met Otto Totland en debuteert nu ook solo onder de noemer Hidden Rivers. Elf nummers elektronische pastorale muziek die perfect past bij het ietwat onderkoelde beeld die we van het label en de man hebben. Als labelbaas kan hij uiteraard makkelijk zijn eigen plaat uitbrengen, maar hij waakt over de kwaliteit, ook van eigen werk. Elegant, geschaafd, tot in de kleinste details eindeloos gewikt en gewogen kabbelen de met synthesizers en drumcomputers in elkaar geknutselde nummers op zijn Boards Of Canada aan ons voorbij. ‘Where Moss Grows’ trekt net iets meer de aandacht dan ‘Renewed Brilliance’. Hier is licht voorover hangen en traag wegglijden zonder zich te bezeren wél een mogelijkheid. Dat ligt vooral aan de speelse en iets opvallender melodielijnen die hier en daar opduiken, waardoor de muziek minder vrijblijvend door kabbelt. En eigenlijk is het nog zo fijn om toch even die balustrade wat weerwerk te bieden.