Het zijn spannende tijden. Vanuit westers perspectief valt de wereld uit elkaar waar we bij staan. Om bang van te worden, maar ook spannend. Heel spannend. Eerder wisten King Midas Sound en Fennesz dat samen uitstekend te verklanken. Zij omarmden de acceleratie van de gebeurtenissen, lieten zich meevoeren op de winden van verandering. Nu is er ‘LIX’ van Glice. Een album dat nóg beter het nú verklankt. Glice is Ruben Braeken (die we kennen van onder andere Apneu en Katadreuffe) en Melle Kromhout, die promoveert op noise aan de Universiteit van Amsterdam. Dat is niet alleen op papier een uitstekende combinatie. Glice is als de global village van mediatheoreticus Marshall McLuhan: nieuw en oud op hetzelfde moment. Net als op de eerder dit jaar verschenen debuut-ep ‘51433213’ spreken Braeken en Kromhout op ‘LIX’ hoofd en lichaam aan, theorie en praktijk. Sterker nog: ze breken met het modernistische idee van tegenstellingen. Bij Glice is alles, eh, alles. En dat klinkt verdomde spannend. Wat heet: de muziek op ‘Lix’ klinkt extatisch. En angstaanjagend, maar dan op een fijne manier. Als de adrenaline-rush die komt nadat het lichaam de benarde situatie heeft geaccepteerd. Hoe dat klinkt? In ‘Sedge’ herinneren de noise-geluiden aan een zwaar hijgende wolf, het ritme van de metaalwerkplaats stuwt ‘Algum/Almug’ vooruit, ‘Etrog’ is het summon van geluidsfetisjisme. Eerder doopten we de muziek van Glice new weird ambient. Zelf noemt het duo hun muziek nu cosmic noise. Ook goed. Als je maar naar deze plaat gaat luisteren, want veel beter hoor je niet in 2015.