Fufanu is een vijfkoppige band uit IJsland die voor de verandering eens geen post-klassiek of etherische popmuziek maakt, maar gitaargedreven rock die elementen van Bauhaus, synthpop, The Fall en een klets psychedelica in de blender gooit met een smaakvol resultaat. Dit is hun debuut langspeler nadat ze eerder dit jaar al een ep hadden uitgebracht. De band begon ooit als het techno-duo Captain Fufanu die je op verschillende technocompilaties kan terugvinden en hier en daar wat remix spandiensten leverden. Experimenteren in de studio met een uitgebreidere band en instrumentatie kreeg dus een heel ander muzikaal resultaat. Je zal je tong breken op de naam van zanger Hrafnkell Flóki Kaktus Einarsson, maar zijn stem zuigt je wel de plaat in. Hij klinkt een beetje als een bastaardzoon van Ian Curtis (Joy Division) en Mark E. Smith (The Fall) en kan soms lichtjes atonaal klinken zonder dat je tenen ervan gaan krullen. Die – laat ons hem maar Kaktus noemen – is de zoon van Einar Örn Benediktson, die ooit nog deel uitmaakte van de Sugarcubes. Kaktus speelt trouwens trompet in de band van zijn vader, Ghostigital. Ze werden al gespot door Damon Albarn en mochten het voorprogramma van Blur verzorgen. Genoeg referenties, de songs nu. Stuk voor stuk goeie songs. Dat zou genoeg moeten zijn om je naar de platenwinkel te laten hollen, maar omdat we in een gulle bui zijn, willen we je gerust nog wat redenen geven: de als een derwisj draaiende elektronica op ‘Now’ met op maat gemaakte cymbaalslagen, het metalen met prikkeldraad omzoomde gitaargeluid op zowat elk nummer, een vervelende zanglijn die even onweerstaanbaar is op ‘Blinking’ of de wervelwind ‘Goodbye’ die je de plaat uitkeilt. Ideale plaat voor mensen die in de jaren 1980 al eens hun haar toupeerden en zich in Weltschmerz wentelden. Wij bekennen schuld.