Altsaxofonist Jorrit Dijkstra, al jarenlang woonachtig in Boston, is actief in diverse ensembles en bezettingen. Met enige regelmaat brengt hij albums uit op het Driff label, dat hij met pianist Pandelis Karayorgis in het leven geroepen heeft. Op ‘Never Odd Or Even’ is hij te horen in solo-improvisaties, bij voorkeur te beluisteren met een koptelefoon, zo raadt hij aan. Daar is niets te veel aan gezegd. Hij heeft zijn sax gekoppeld aan effectapparatuur, bespeelt analoge synthesizer en een vroeg elektronisch blaasinstrument, de Lyricon. Dijkstra neemt improvisaties in lagen over elkaar op, zonder te luisteren naar de eerdere opnamen, alsof er een trio of een kwartet vrij aan het spelen is. Herinneringen aan die voorgaande lagen zorgen toch voor samenhang. Het resultaat is speels, grillig en verrassend in zijn afwisseling. Er zijn grappige nummers waarin de klanken tussen je oren heen en weer stuiteren, alsof je hoofd een tennistafel is, een belofte die hij in ‘Pong’ letterlijk inlost. Op links en rechts aanrollende golven bouwt ‘Ooze’, het langste nummer op deze cd, langzaam uit met hikkende en kwakende nootjes en zacht plukkende bastonen, waar Dijkstra in het hoog heldere strepen overheen trekt. ‘Matchbox’ is door het gelijknamige kwartet, waar Dijkstra en Karayorgis deel van uitmaken, in een dag opgenomen in een studio. De muziek is jazzy van klank, neigt soms naar old school, maar is opgewekt wispelturig. Het voordeel van zo’n kleine club is dat de leden snel op elkaar kunnen reageren. Ze zijn wendbaar en alert. Ook bij de meest onverwachte koerswijzigingen blijven ze een geheel. Geen botsingen, geen droef dolende geesten. ‘Bathysphere’, zowel de titel van een cd als de naam van de groep die de muziek speelt, is genoemd naar de bol waarmee onderzoekers voor het eerst afdaalden in de diepzee. Met een groep van vijftien musici gaan Dijkstra en Karayorgis inderdaad de diepte in, een concept dat weg heeft van de ‘Africa/Bass Sessions’ van John Coltrane. Instrumenten die in de laagste registers spelen krijgen ruim baan. Er zijn zelfs twee contrabassen die gelijktijdig opereren. Goed bedacht en uitgewerkt. Lekker breed van geluid, goed vet uitgesmeerd. Dit is muziek om van de hoge af in te duiken. Jazz, inderdaad, maar ook klankgeworden roomboter.