Het Amerikaanse label Light In The Attic is momenteel dé leverancier van inheemse Noord-Amerikaanse singer-songwritermuziek, waaronder platen van Karen Dalton en de geweldige compilatie ‘Native North American Vol.1’, die vorig jaar niet zomaar in de betere Top 10 lijstjes te vinden was. We konden al een paar van Willie Trashers songs horen op deze compilatie en dat leidde tot de heruitgave van de plaat ‘Spirit Child’ uit 1981. Willie Trasher is een Inuit muzikant uit het verre noordwesten van Canada, de Inuvik streek. Hij begon zijn carriere in de jaren 1960 als drummer van één van de allereerste Inuit rock bands, The Cordells. Geïnspireerd door zijn eigen Inuvialuit cultuur ging hij solo verder in navolging van Buffy Sainte-Marie waarbij hij gitaar leerde spelen en songs schreef over sociaalpolitieke onderwerpen zoals Inuit en First Nation emancipatie. Als troubadour trok hij in de jaren 1970 tot en met 1980 door heel Canada en de Verenigde Staten, op zoek naar andere inheemse muzikanten om zijn boodschap uit te dragen. Deze plaat kende aanvankelijk wat succes in de inheemse kringen, maar zoals altijd raakte deze snel in de vergetelheid. De klank van ‘Spirit Child’ is die van countryblues. Trashers beverig onvast stemtimbre heeft iets weg van Neil Young, aangevuld met heerlijk spacey flanger effecten. De songs ‘Silent Inuit’ en ‘Old Man Inuit’ zijn een mooie mix van fingerpick en vertellingen in dubbele talen. Ook mooi zijn ‘Forefathers’, het galloperende ‘Wolves Don’t Live By The Rules’, het psychedelische ‘Spirit Child’ en het Bob Dylan-esque ‘Eskimo Named Johnny’. Zijn songteksten zijn niet altijd even sterk, hier en daar soms zelfs een beetje tenenkrommend, al nemen we Trashers naiviteit beter ter harte want zijn gitaarspel, bezieling en intensiteit maken meer dan goed. Bezwerende roadtripplaat.