Na een plaat met dromerige akoestische ambient, maakte Chris Tenz op zijn tweede album, ‘Frozen Arms’, de omslag naar liedjes, middels simpele folky songs voor stem en gitaar. Die vormen ook de ruggengraat van zijn derde album, ‘Nails Through Bird Feet’, maar hij heeft zijn palet uitgebreid met onder meer cello, harmonica, effecten en gastzanger(e)s(sen). Met als resultaat een plaat die veel spannender is dan zijn vorige lp, maar ook nog intiemer. Meer dan voorheen lijken de liedjes zeer persoonlijk te zijn. Het openingsnummer zet de toon: breekbare zang, simpele akoestische gitaar, een viool en sombere tekst. Gaandeweg komen daar andere elementen bij, maar onder het gekraak van de radio, achter de deur naar de volgende kamer, onder de sluier van taperuis is er steeds een fragiel lieje. Tenz bracht een deel van zijn jeugd in een geïsoleerde religieuze groep door, en het lijkt er op dat de Canadees, die tegenwoordig in Londen woont, met zijn muziek de grote boze buitenwereld probeert te doorgronden. Of zich er voor te verbergen, want Tenz’ muziek is ook die van de eenling in een kamer achteraf of hut in het bos: oprecht en direct, lo fi en ongepolijst. Al wijst de mooie lijst gasten er op dat Tenz zijn weg wel heeft weten te vinden: Fieldhead, Richard Adams (Hood, een band waar deze plaat soms wel een beetje aan doet denken), Andrew Hargreaves (Tape Loop Orchestra, The Boats) en onze eigen Machinefabriek zijn de meest in het oog springende gasten. Intiem, breekbaar, oprecht, en ook een beetje raar. Erg mooie plaat, alleen op vinyl en met gratis 7inch én cassette met demo’s.