We zijn echt de tel kwijt hoe vaak Ted Milton het einde van Blurt (met uiteraard een reeks afscheidsconcerten) heeft aangekondigd. Het zou ook niet zo vreemd zijn want het debuut van Blurt (‘In Berlin’, een liveplaat notabene) verscheen al in 1981, de band zelf (een trio) werd opgericht in 1979 en Milton is ondertussen toch al flink in de zeventig. Vreemd genoeg is ‘Beneath Discordant Skies’ nog maar het tiende studio-album. In de loop van al die jaren is de line-up voortdurend veranderd, met Milton als enige constante. Zijn markante saxspel, zijn exuberante manier van zingen/declameren en zijn onnavolgbare absurde en existentialistische teksten vormen sinds het begin het merg van de Blurt-sound. Die bestaat grosso modo uit een ongebonden mix van no wave, punk, (free)jazz, hoekige funk, avant-garde en een dadaïstische kijk op de dingen. Erkenning is er al die tijd nauwelijks geweest, een kleine, trouwe cultfollowing op het Europese vasteland buiten beschouwing gelaten. Oud of niet, op ‘Beneath Discordant Skies’ is Milton uitstekend op dreef. Meer zelfs: album tien is net zo goed als bijvoorbeeld ‘Bullets For You’, ‘Poppycock’ of ‘The Body That They Built’. Noemenswaardige verschillen met vroeger werk zijn er niet – ook vandaag bestaat het volstrekt unieke geluid uit altsax, gitaar, drums, stem, maar geen bas – maar de tien tracks zijn fris en ouderwets neurotisch en jachtig. Deze eeuwige muzikale dwarsligger mag wat ons betreft nog lang afscheid blijven aankondigen. Zolang dat maar albums als dit oplevert.