Er zijn van die mensen die op ver uiteen gelegen plekken opduiken, sporen achterlaten van hun bezoek, en vervolgens uit het zicht verdwijnen. Zo iemand is antropoloog Ragnar Johnson. Hij bezocht Ethiopië, maakte daar opnamen; bezocht Jemen, maakte er opnamen; bezocht Papua Niugini, maakte ook daar opnamen. De opnamen van die laatste trip kwamen terecht bij de Britse schrijver en muzikant David Toop, die net een eigen label had opgericht. Het werden de eerste twee lp’s op dat label. De twee platen, nu verschenen als dubbelaar ‘Sacred Flute Music Of New Guinea’, zijn verschillend van opzet. De ene bevat vier langere stukken, de andere twaalf stukken die veelal aanzienlijk korter zijn. De muziek zelf is meestal rustig en bedachtzaam, met slechts af en toe een versnelling. Vaak wordt de muziek voortgedreven door dof geslagen ritmes op spleettrommels. De fluiten worden steeds in paren gespeeld, waarbij de tonen steeds over en weer gaan. Zo ontstaan hypnotisch heen en weer wiegende bewegingen. De spelers blazen vaak suizende boventonen, die het gonzen van grondtonen extra kleur geeft – klanken waarmee ze de geesten van de voorvaderen een stem geven. Op de achtergrond hoor je soms zangers die een eigen melodie tegenover de fluiten stellen. Het zijn vooral de lange stukken die zich goed laten beluisteren. Deze mensen nemen de tijd om de muziek te maken, het loont de moeite de tijd te nemen om hen daarin te volgen. Het is goed denkbaar dat deze muziek ‘in het wild’ uitgestorven is. De twee fluitspelers die de eerste cd openen, waren tijdens de opnamen de laatsten die nog het volledige repertoire kenden. Dat is nu veertig jaar geleden. Deze cd bevat dus letterlijk de stem van geesten.