In Aeternam Vale bestond bij de oprichting in 1983 uit Pascal Aubert en Laurent Prot. Lang duurde de samenwerking echter niet. Vanaf 1985 is Prot het enige lid. Van bij aanvang wordt gekozen om ondergronds te blijven en hun door industrial beïnvloede minimal wave en Detroit techno alleen op obscure cassettes uit te brengen. Meestal niet eens zelf, maar een beetje slinks door fans die het achter hun rug doen. Pas in 1997 verschijnt een eerste cd, waarna het stil blijft tot 2004. Dan verschijnt een split met Le Syndicat Electronique, waarna opnieuw diep ondergronds wordt geopereerd en er alleen sporadisch digitaal of op cassette nieuw werk verschijnt. En dan plots verschijnen vanaf 2012 een paar 12 inches die veel aandacht krijgen door de hernieuwde belangstelling voor minimal wave en sobere techno. Prot mag een optreden verzorgen op Berlin Atonal, en vanaf dan gaat het nog harder. Zo hard dat er nu plots een set verschijnt bestaande uit drie lp’s. Prot, die een synthesizer en drumcomputermaniak is, verzamelde nummers uit zijn meer dan drie decennia overschrijdende carrière die nooit eerder verschenen en die hij goed bij elkaar vond passen. Het is daarbij heel opvallend dat nummers die hij maakte toen hij eenentwintig was perfect aanleunen bij heel recent werk. Daardoor klinkt ‘Pink Flamingos’ niet als een losvaste verzameling overschotjes maar als een coherent geheel dat verder borduurt op de uitgezette wegen van Coil, Kraftwerk, Yello en Suicide. Luister maar eens naar ‘Feed Me’ uit 2013, met een stem die als die van Alan Vega klinkt. Elk van de zestien nummers is even meeslepend en goed gemaakt, wat dit tot een wonderbaarlijke trip maakt waarbij het niet enkel lekker wegdromen is maar tegelijk extreem genieten, van begin tot eind. Oud of nieuw, de coherentie blijft behouden, de trip werkt en is nu eindelijk voor een relatief groter publiek beschikbaar.