Na een aantal in stijl uiteenlopende technosingles, beweegt Guy Andrews opnieuw in een heel andere richting op zijn debuutalbum. Na een paar clubby houseplaten en een tegen IDM aanleunende single, produceerde Andrews een aantal rauwe tracks in de stijl van Untold. Op ‘Our Spaces’ schakelt hij nog verder door, richting postrock, door toevoeging van gitaar en drums, en op sfeer gerichte composities. Hij is blind voor de scheidslijnen tussen elektronische en akoestische muziek, een van de verworvenheden van de postrock. Op een aantal nummers vormen stevige, “echte” drums de ruggengraat, vaak gecombineerd met allerhande elektronische percussie, op een volkomen natuurlijke manier. De nummers zijn groots in geluid, agressief, vol distortion en noise, vaak met abrupte wendingen en verstilde momenten, ook daarmee het postrock-sjabloon volgend. Hier en daar klinken Andrews’ technowortels door, maar op de dansvloer lijkt ‘Our Spaces’ nooit gericht. Sfeer en toon zijn donker, soms melancholisch, maar af en toe breekt de zon door, zoals met de ravey synthesizer-thema’s op ‘Spirit Ritual’ en ‘Nøkken’s Song’ (misschien is ‘breekt het neonlicht door de rook’ daar een betere metafoor). Knappe, ambitieuze plaat, aanrader voor fans van Roly Porter, Ben Frost of Kuedo.