‘The Album Paranoia’ was één van onze favoriete gitaarplaten van het vorige jaar. Heerlijke, in reverb, gedrenkte gitaren, hoekige melodieën en een donker postpunksfeertje. Ook live, op een vage plek in Brussel, kon het vijftal overtuigen. Iets meer dan een jaar verder en de band komt al met een opvolger. Dit keer echt gemaakt door het vijftal dat ze ondertussen geworden zijn. Een album dat ze opnamen in de woonkamer van het huis, een voormalige kunstgalerij, dat ze delen in Londen. Vandaar ook dat er volgens hen weinig tot geen reverb meer op de gitaren zit. Die is er namelijk ook niet te horen in de ruimte waar ze opnamen. Het album aftrappen doen ze met het ver vooruitgeschoven ‘Mimi Pretend’. Eén van de beste nummers van de plaat. Langzaam bloeit de song open. Spannende Television-achtige gitaarmotiefjes, gortdroge drums en vocalen die als het ware verdwijnen en terug te voorschijn komen uit de muziek. Naast dit soort mid-tempo nummers, mag het soms ook vooruit gaan. Zoals op ‘Everything All The Time’. Andere favorieten op dit degelijke tweede album zijn het titelnummer, ‘Full Of Men’ en het slotnummer ‘Protestant Work Slump’. Degelijk dus en ook net iets gepolijster dan het debuut.