De derde dunk!dag, de heetste van de drie, begon wat later voor onze reporter, maar daarmee pikte hij meteen een hoogtepunt mee.

Het dunk!festival haalde voor het eerst het Chinese Zhaoze naar Europa, dat aan het gebruikelijke instrumentarium de traditionele guqin toevoegde, weliswaar elektrisch versterkt. En ja hoor, net als hun landgenoten van Wang Wen enkele jaren geleden maakte ook Zhaoze indruk. Het viertal zag er netjes gekleed en proper gewassen uit, maar ging ter compensatie geweldig tekeer. Als ze van pure opwinding een taboeretje omstoten, dan is dat cool. Als ze er ondanks de hitte nog niet aan denken om hun regenjas uit te trekken, dan is dat cool. Na dunk bleef Zhaoze nog even hangen in België om een nieuwe plaat op te nemen – we zijn benieuwd.

Pikten we ook nog mee: The Ills, degelijke muziek en excellente bindteksten, en Tides of Man, nog eens een band die herkenningsapplaus kon losweken bij het publiek. Een goeie middenmoter, met een handvol echt sterke songs en een onveranderlijk warm dekentje van heerlijke baslijnen.

Dunk!groepen zijn doorgaans enthousiaster om hier te mogen spelen naarmate ze van verder moeten komen. Dat was zo voor de Chilenen op de eerste dag, voor de Chinezen vandaag, en ook voor AsWeKeepSearching, “a small band from India”. Naar eigen zeggen was het al hun derde poging om langs te komen, en nu was het dan zover. De zanger wist met zijn blijheid geen blijf, en dat leidde tot veel bindteksten, altijd een voltreffer op dunk. Ook muzikaal zat het snor. Het sitar-effect op de gitaar gaf een oosters cachet, en ook de op het randje van melige zanglijnen zorgden voor een eigen geluid. Voor het overige klonken ze zoals westerse postrockbands, met delay en noisy uitbarstingen, met als extra wat vioolpartijen, helaas niet vers gemaakt maar uit een doosje.

Met Les Discrets mochten er nog eens shoegaze-invloeden binnensluipen in de grote tent. Zang en klankkleur zijn in de stijl van Alcest, met wie ze een release delen. ‘Dik in orde’, noteerden we hier.

Het elektronicaduo Worriedaboutsatan mocht net als vorig jaar de soundtrack voorzien in aanloop naar de hoofdact. Er werd gretig geknikt in het bos, maar zelf waren we te nuchter om helemaal te kunnen opgaan in de minimale laagjeselektronica.

Dan maar meteen richting apotheose met Russian Circles, één van de grote bands in het genre, met zes uitstekende platen op rij en intussen ook een geweldig goeie live-band. Natuurlijk: pas twee jaar geleden sloten ze hier ook af, dat was fantastisch, en sindsdien is er geen nieuwe plaat meer uitgekomen, dus wat was er aan die mooie herinnering nog toe te voegen?

Een vraag die meteen futiel leek bij het inzetten van ‘Station’: één minuut opgepompte adrenaline met drums en bastonen, en daarna een allesverschroeiende riff. Voor de lange outro was er geen tijd: die werd vakkundig in de hoek gemept door het imposante drumwerk van ‘Harper Lewis’. Was dit al twee jaar geleden? Dit willen we gerust elke week zien en horen. De drie rasmuzikanten slaagden er opnieuw in om alle emoties doelgericht te bespelen, van melancholie tot pure opwinding. Het laatste nummer was net als twee jaar geleden het tijdloze ‘Youngblood’: catchy intro, droog metal-gebeuk, een lichter uptempo stuk, gestage opbouw, machtige outro.

Dus inderdaad, met een erg vergelijkbare setlist had Russian Circles niets extra te bieden tegenover de vorige passage, behalve dan een welkom extra nummer uit ‘Station’. En ondanks de hang naar perfectie zaten er deze keer zowaar wat slordigheidjes in de set. Maar ook met die minpunten spelen ze de overgrote meerderheid van live-groepen naar huis. Bovendien: hier spelen ze voor een extra enthousiast publiek.

James, het eindoordeel! Welnu, het dunk!festival 2018 was geen editie van extremen. Aangenaam weertje, niet te warm en niet te koud, en aangename muziek, zonder tegenvallers maar ook zonder echte uitschieters. Muzikale hoogtepunten: de genadeloosheid van Hemelbestormer, de volgehouden bezwering van Wyatt E., de kippenvelmomenten van SOUP, de mooie set van Jo Quail in het bos, het geniale momentje van Grails, de gedrevenheid van Zhaoze, en de toppers: de constante kwaliteit van Caspian, en de ijzeren combinatie van vakmanschap en passie die we weer hoorden bij The Ocean en Russian Circles.

Organisatorisch was het dan weer wel een topjaar, na een jarenlange evolutie van kleine verbeteringen (en de kwantumsprong enkele jaren geleden door van locatie te veranderen). Dat het organisatorische aspect wellicht niemand opviel, is het beste bewijs: als tien minuten vertraging en struikelende fotografen in de frontstage de ergste tegenvallers zijn, dan kunnen we spreken van een vlekkeloze organisatie. Nauwelijks wachtrijen, geen incidenten, geen tekorten aan eten of drank, geen klachten over licht en geluid. Bovendien is het tweede podium nog nooit zo aantrekkelijk geweest als op deze editie. Het bospodium is een echte voltreffer, en vanaf valavond heeft het wegje ernaartoe iets magisch, met dank aan de verlichting onderweg.

Dunk!2018, dat was drie dagen op kamp gaan met duizend mensen die dezelfde passie delen en dezelfde boterhammen met confituur eten. Grootschaliger moet het wat ons betreft niet worden.

Gezien: Dunk!Festival, Zottegem, 12 mei 2018
Tekst: De Geluidsarchitect – Foto’s: Wouter De Bolle (www.lenscapes.be)