Van Mali zijn we vaak minstrelende griots of akoestische bluessferen gewend. Sinds labels als Sahel Sounds, Sublime Frequencies en andere rebellen de meer rauwe en luidruchtige muziek zijn gaan opsporen, zijn wij hier bij Gonzo (circus) volledig mee. Super Onze is een troep muzikanten van de oude stempel met muzikale bloedlijnen die terug gaan tot de tradities van het vijftiende eeuwse Songhaï rijk. Ze zijn de meester griots van de Takamba, de rituele muziek voor sociale en religieuze feesten voor zowel de Songhaï als de Tamasheq nomaden. In vroegere tijden werd er alleen zittend gedanst en werd de muziek gespeeld met de tehardent luit en handklapjes als percussie. Sinds de jaren 1970 evolueerde de muziek door de jongeren, met toevoeging van de kleine molo of n’goni kalebasluit en kalebas percussie, zangers en dansers. Nu draait de muziek vooral om de molo n’goni luit in elektrisch versterkte vorm, net zoals bij Group Doueh en dat maakt voor een hypnotiserende harde klank van spirituele woestijnpunk. Het project rond Super Onze wordt geleid door de Nederlander Horst Timmers alias DJ MPS Pilot, die al meer dan een decennium in Mali komt voor het bekende Festival du Désert en sindsdien ook op goede voet staat met Super Onze. Deze sessie, opgenomen in 2015 in Bamako, geeft een wervelende sfeer met scherpe klanken van de luit en de doffe tikken op de kalebas. Het tien minuten tellende ‘Erhaabou’ is een geweldig trancedentaal stuk met opbouwende climax en het zijn juist de onophoudelijke muziek van Super Onze die het hem doen. ‘Alhaidou Laffiaa’ en ‘Adar Neeba’ zijn andere trancendentale tracks die eeuwig zouden mogen duren met die hevig jengelende luit. De onverknipte sessie is er bij gestoken als mooi extraatje en de beste manier om de puurheid van Super Onze te beleven.