Konx-Om-Pax’ vorige album, ‘Regional Surrealism’, was een mooi staaltje weirdtronica (zie GC#111), maar op de opvolger heeft Tom Scholefield het surrealisme en omineuze Aleister Crowley-referenties vaarwel gezegd. In plaats daarvan heeft hij vluchtige herinneringen aan de raves waar hij ooit de zon op zag komen in muziek gevat. Zoete riedeltjes die over de euforische thema’s dansen van synthesizer die klinken als neon, housey stemsamples, maar allemaal zonder de drive van een beat. Wat dat betreft heeft het meer van doen met chillwave dan een houseparty. Sommige nummers hebben de lo fi esthetiek van Hype Williams, soms plakt Scholefield er een raar ritme onder, maar vaak is hij schaamteloos glossy en up. Soms lijkt hij de vibe extra ecstatisch te maken door wat klinkt als samples van een uitzinnig publiek in de mix te gooien. Een enkele track mondt uit in gruizige stofzuigersynths, wat een prettige breuk is met de rest van de plaat. Ik heb herinner me ook nog wel een paar raves, en eerlijk gezegd klinkt ‘Caramel’ meer als een nostalgische benadering van het idee van zo’n party, dan hoe het er daadwerkelijk aan toe ging. Eigenlijk doet het me nog het meest denken aan de muziek die onder de aftiteling zat van de jaren ‘80 b-films waarvan ik soms nog net het staartje van meepakte als ik, weer thuis van een rave, op de bank plofte.