De Duitse componist Friedrich Goldmann, gestorven in 2009, zweeg het liefst over zijn muziek. Hij vond dat die prima voor zichzelf kon spreken. Het publiek hoefde niet uitgelegd te krijgen waar ze naar luisterden. Daar valt wel wat voor te zeggen. De eerste tien pagina’s van het boekje bij ‘Four Trios One Quartet’, waarop late kamermuziekwerken van Goldmann verzameld zijn, is een filosofisch-musicologische verhandeling die academici rode oortjes van genot kan bezorgen. De schrijver doet geweldig zijn best om de handen van de lezer op elkaar te krijgen voor de kwaliteit van Goldmanns muzikale structuren. Nu is een doorwrochte structuur iets om respect voor te hebben, maar je maakt er geen vrienden voor het leven mee. Goldmanns muziek verdient beter. Hij kan knoestig en wrang uit de hoek komen, maar vaker toont hij zich een meester in het werken met de klank van de instrumenten in de trio’s en het kwartet op deze cd. En hij houdt er blijkbaar van esthetische melodieën te schrijven. In ‘Calmo, Esitando Un Po’ weet hij het volle rendement te halen uit de combinatie van klarinet, cello en accordeon. Hij houdt de volumes bescheiden, geeft de instrumenten solo’s, mikt op transparantie. Wat dat betreft zijn de kleine bezettingen op deze cd het ideale medium. Wanneer hij melodieën van een hobo en een cello vervlecht met een razende pianopartij op de achtergrond hoor je een weerspiegeling van Olivier Messiaen, met name diens ‘Quatuor Pour La Fin Du Temps’. Zulke passages kan hij afwisselen met plotselinge unisono noten van de drie spelers. Hij laat de hoboïst en de cellist fluisteren op hun instrumenten, spookachtige wolken optoveren uit het binnenwerk van de piano. Deze Duitser mag vaker gehoord worden, ook op Nederlandse concertpodia.