Je neemt een groot stuk gewapend glas van drie meter op twee, met een gewicht van vierhonderd kg, maakt er een constructie mee en dan laat je Peter Kutin en Florian Kindlinger hun gang gaan. In 2015 deden beiden al, samen met Christina Kubisch, ‘Decomposition I-III’. Kutin, een in Wenen wonende componist en producer, installeerde het ding in een verlaten warenhuis, waar het stuk glas al heel wat fysieke ingrepen kreeg te verduren. De ingrepen zorgden ervoor dat het glas er verweerd uit ziet, vol barsten of wat er op lijkt, maar kapot, neen, dat is het nog steeds niet. Nu sturen beiden er vooral geluidsgolven doorheen, door middel van een soort sloopkogel (niet die van Miley Cyrus) die telkens weer tegen het gewapend glas botst. Door middel van speciale microfoons, een soort sensoren oorspronkelijk ontworpen voor gebruik bij crashtests van auto’s, ontwerpen ze geluiden. Die geluidsgolven, quasi onhoorbaar voor een doorsnee mens, dienen als basis voor de acht nummers. Door die geluiden door allerlei apparatuur te halen, slagen Kutin en Kindlinger erin er een experimentele vorm van techno uit te destilleren. Halfweg het album duikt ook nog eens een stem op, het is ons onduidelijk wie het betreft, maar het geeft de plaat een extra, totaal onverwachte, dimensie. Fijn aan deze plaat is dat het allemaal veel ingewikkelder klinkt op papier dan de daadwerkelijke muziek, die in tegenstelling tot de verwachtingen behoorlijk toegankelijk blijkt te zijn.