Getuige het aantal dragers van Raketkanon t-shirts trok die associatie meer toeschouwers naar Cul de Sac dan de  faam van Kapitan Korsakov in Vlaanderen. Succes in het zuiden is nog steeds geen garantie op volle zalen in het noorden van de Lage Landen.

Zo speelde Reiziger al eens in Tilburg voor slechts vijftien mensen, nauwelijks een week voordat de band in een afgeladen Brusselse AB stond en trok de eerste Nederlandse show van Raketkanon slechts een handvol meer bezoekers in dezelfde zaal in Tilburg. Ook de andere band van Pieter-Paul Devos, zanger bij Raketkanon, Kapitan Korsakov kent nog geen grote faam nauwelijks tien kilometer over de Belgisch-Nederlandse grens.

Werelddominatie

Als je dan als Gentenaren ook nog de concurrentie aan moet gaan met lokale (kroeg) helden die op het hardrock podium om de hoek staan te spelen, dan weet je bij voorbaat al dat de Cul de Sac niet tot aan de glazen deuren vol zal staan. Maar goed, werelddominantie bereiken kan via meerdere wegen: de Duitsers proberende het met de  Blitzkrieg: overrompelend en snel; veel Vlaamse bands doen het in iets kleinere stappen, die evenwel minstens even overrompelend zijn. Zo zijn beide bovengenoemde shows mij bijgebleven als de betere livesets van de afgelopen jaren; gepriviligeerde momenten waarbij ik met vijf anderen bijzonder intense optredens zag.

Driehoek

En ook deze avond zal niet snel in de coulissen van mijn geheugen verdwijnen. Al zal dat niet aan het voorprogramma te danken zijn. Het Zeeuwse Treehook, is leuk, gepassioneerd, heeft een bassist die qua uiterlijk zo kan aanschuiven bij Neurosis en een frontman die niet bang is om alles vanuit zijn tenen te geven. En belangrijker, het heeft een bijzonder geluid dat het beste valt te beschrijven als het drammende van Kyuss in combinatie met het snerpende van Sonic Youth: pompende, lompe noiserock met en punkattitude. Perfect, zou je zeggen. Wie wil er nu geen pompende, lompe noiserock met een punkattitude en een frontman die sneller dan het zweet van zijn hoofd af gutst met gitaar en zangmicrofoonstandaard onder de arm het podium afglijdt om de rest van de set tussen het publiek te vertoeven. Wat Treehook echter ontbeert, is liedjes met scherpe hoeks. En dan is alles met volle overtuiging geven onvoldoende.

Geen luisterconcert

Hoe anders is dat met de manische noiserock van Kapitan Korsakov. Devos en kornuiten weten én hoe je een liedje in elkaar knoopt én hoe dat met een volledig eigen geluid omwikkelt. Muziek maken is geen hobby, het is een eerste levensbehoefte, zoveel is wel duidelijk als je deze drie muzikanten op het Tilburgse podium ziet staan. Ook al staan er hoogstens tachtig mensen voor de neus van de Gentenaren; zij moeten allen na afloop kapotgeslagen naar buiten gaan.
Elk zieltje dat deze avond wordt gewonnen, is namelijk weer een zieltje dat daags later aan zijn of haar vrienden vertelt dat het dé nieuwe grote hit uit Vlaanderen heeft gezien. Het trio speelt dan ook met een overtuiging die ook een zaal van 800 bezoekers omver had geblazen of zelfs met gemak een volle tent op het Best Kept Secret festival had plat gespeeld. Niets wordt afgeraffeld, en er is zelfs even enige ergernis bij Devos wanneer bij een rustige intro door een enkele bezoeker wat wordt gekletst; ‘We zijn hier bij een luisterconcert’, sneert de frontman in de microfoon om daarna weer volledig in de manische noise te duiken.

Ervaring

En ik? Ikzelf ga er volledig in op. Sta aan de rand van het podium, aan de voeten van Devos en zie hem zijn pedalen bewerken om zijn stem en gitaar met de juiste effecten te bewerken. Zie een bassist die prachtige melodische stukken uit zijn zware viersnaar tovert, dansend op zijn hielen om een dozijn dozen pedalen aan zijn voeten simultaan te kunnen bedienen. En trek mijn oordoppen uit wanneer Kapitan Korsakov ergens halverwege de set, net na ‘Cancer’ het nummer ‘In The Shade of The Sun’ inzet; dit wil ik niet alleen horen, dit moet ik voelen. Het is een hoogtepunt in een set die mij van begin tot einde bij de kladden pakt.
Dit is muziek die moet, muziek die iets betekent; een gevoel dat een kort gesprek later op de avond met Devos bevestigt: ” ‘In The Shade Of The Sun’ gaat over mijn vader, die overleed toen ik drie jaar oud was. Het jongetje  in de clip is mijn vader als kind op oude 8mm-opnames.” En ik begrijp waarom ik glimlachend aan het eind van de set mijn oordoppen weer uittrok, terwijl de extra bassist worstelt met zijn aan elkaar geknoopte sneakers, Devos zijn gitaar wurgt met een gebroken snaar en Pieter van Mullem zijn dozijn aan pedalen ritmisch bewerkt als ware het een drumcomputer om zijn brommende bas te bewerken. Omdat muziek geen hobby is. Muziek is ervaren. Muziek is leven. En als je altijd met die overtuiging speelt, uit die ervaring speelt, dan is elke show die laatste die je ooit geeft, met de inzet op werelddominatie, of je nu Reiziger, Raketkanon of Kapitan Korsakov heet: elke show is een Blitzkrieg.

Gezien: Treehook en Kapitan Korsakov, Cul de Sac, Tilburg, 11 mei 2018