Het technopunk duo Tania Gallagher en Bart Demey (alias Nid & Sancy, alias Galacticamendum) zit nog steeds in een ‘rollercoaster’ van opnemen in de studio, jonge Belgische bands producen en live optredens doen over gans de wereld (inclusief Australië en het Verre Oosten). Maar toch vonden de Gentse sympatico’s nog de tijd tijd om op zes maanden tijd een performance in elkaar te steken met bescheiden middelen en een erg jonge cast.
‘Dreaming not sleeping – #TheySaidICouldBeAnythingSoIBecameGrass’ – want zo heet de insomniatrip die afgelopen weekend in premiere ging in de Studio van Villanella in Antwerpen – voldoet echter niet aan het kwaliteitslabel van hun baanbrekende platenwerk. En dat heeft te maken met het wat slappe medium ‘muziektheater’ zelf, maar ook met een te korte repeteerfase en zeker ook met de onervarenheid van de acteurs en dansers in deze rijpere (jeugd)voorstelling.
Bali
Om te beginnen, de meeste ‘beelden’ en visuele elementen die je in deze voorstelling te zien krijgt, worden door de acteurs gemaakt op het podium zelf op basis van duct tape, wc-papier, papiersnippers en ander – rudimentair – materiaal. De erg jonge acteurs dragen avantgardistische kostuums en bewegen zich voort als Kabuki-acteurs of beelden een beetje zoals Oosterse dansers, delen van de dromerige muziek uit met expressieve gelaatsuitdrukkingen. Ook wordt er gebruik gemaakt van schaduwfiguren in de voorstelling. De knappe soundtrack is dan ook gebaseerd op een reis naar Bali, en zal later als aparte cd worden uitgebracht. Tot daar het goede nieuws.
De poëtische en intieme visuele sfeer wordt echter teniet gedaan door het onbeholpen acteerwerk en de strak gespannen zenuwen bij de jonge cast. De plaats waar deze voorstelling plaatsvindt, kan wat dat betreft niet symbolischer zijn: de voormalige ‘Studio Herman Teirlinck’ waar menig jong acteur door te falen, en door de legendarische track te overwinnen, zo goed en zo kwaad als het kon – leerde acteren.
Michael Jackson
Ook de geambieerde maatschappijkritiek komt niet tot bij ons over. De flarden tekst van Jeroen Olyslaeghers wakkeren de bizarre verbeelding en vervreemding wel enigszins aan, maar net als in een echte droom houdt het vaak allemaal geen steek. Het ene visuele idee en los gecomponeerde beeld verglijdt zomaar in het andere, zonder logische consistentie of inhoudelijke samenhang. Zelf gingen we van deze beeldenstroom in het beste geval een beetje lucide dromen, maar even vaak schoten we weer wakker door een storend detail of een flauwe grap (Een danser met ‘Michael Jackson’-masker in het publiek. Help!).
Bezielers Nid & Sancy bleven heel de tijd achter de schermen stoïcijns hun muziek live spelen en kwamen pas op het einde tevoorschijn – nadat de theaterwand van wc-papier met de nodige moeite verwijderd was door een acteur die – alweer – hopeloos te laat was. Het aarzelend applausje dat deze voorstelling achteraf kreeg was een beetje sneu voor de jonge cast, maar nog meer voor de bezielers achter het project zelf. We vingen dan ook op dat het bij de repetitie ‘allemaal snel moest gaan op het einde’. Want ondanks alle goede bedoelingen, vonden we ‘Sleeping not Dreaming’ dus te vrijblijvend om beklijvend te zijn, en een work in progress waar nog heel veel werk aan is.
Crapule de Lux
Na een pauze van tien minuten , kwam er wel nog deel twee – een concert van Galacticamendum waarbij de overgebleven toeschouwers op de tast tot vooraan aan het podium werden gelokt door de luide mashup-sounds, waarna de ruimte vol theaterrook werd geblazen en de kinetische energie uit de boxen spatte. Wie de moed had om te blijven staan, kon enkel ter plaatse ondergaan. Andere mensen haastten zich naar de uitgang met beschaafde excuses als ‘niet in de mood vandaag’, of ‘net zwaar gegeten’. Exemplaren van de nu al mythische ‘Lux Files’ bleken ook al niet te koop, maar kreeg je gewoon cadeau, omdat ze niet op tijd konden worden uitgestald. “Money is not an issue!”, verklaarden Tania en Bart deze nobele geste met een joviale kwinkslag. Zichzelf voornemend om tegen de volgende dag de afgesproken cues nog eens rustig door te nemen en er samen toch maar weer een lap op te geven. Dat heb je zo inderdaad met live performances. De ene dag is de andere niet!
Gezien: Dreaming not sleeping – #TheySaidICouldBeAnythingSoIBecameGrass, Studio Villanella, Antwerpen, 19 september 2014