Slechts één ADE-event in de agenda ingepland: die waar Vladislav Delay, in het Compagnietheater, met het 4D Sound-gebeuren aan het experimenteren gaat.
Experiment en Vladislav Delay gaat steeds hand in hand. Achter welke alias de Fin Sasu Ripatti zich ook schuilt, hij heeft steeds aandacht voor het nieuwe en onbekende. Het idee was dan ook dat deze avond een onvergetelijke sonische ervaring zou worden. Maar Vladislav Delay leek in de loop van zijn drie uur durende set, een ontzettend belangrijk item uit het oog te verliezen.
Het aanvangsuur betekende hier dat het moment dat je de ruimte inwandelde, de eerste geïmproviseerde abstracte elektronica van Vladislav Delay reeds door het immense geluidssysteem galmden. Helemaal in het midden, verstopt in het donker, stond hij, een kleine en fijne man, achter een grote tafel vol met machines, keukengerei, contactmicrofonen en schermen. Rechts van hem het beeldscherm dat het 4D-gebeuren in golven bracht. Een scherm dat Vladislav Delay drie uur lang zal negeren.
‘Ondergaan’ leek het kernwoord bij deze set die vier uur zou duren. Uren waarbij je mag ronddwalen in het geluidenbos; tussen de vol luidsprekers gevulde zuilen, aan elkaar verbonden met een raster waaronder de subwoofer met je aan het trillen gaat. De eerste minuten is het wennen en aanpassen. Geluiden die je overladen en moeten meetrekken naar de route die Vladislav niet gepland heeft. ‘Het wordt een improvisatiesessie’, stond op Facebook. De eerste minuten zijn hard. Je wilt het systeem doorwandelen, het alomtegenwoordige geluid registreren en verdwalen. Maar al snel kreeg je door dat er weinig rond te dwalen was, en dat het geluid zich concentreerde in een intieme cirkel rond Vladislav Delay. Inspiratie leek hij te vinden in zijn binnenkort te verschijnen ambient-plaat ‘Visa’. Een plaat die hij maakte na toegang tot de Verenigde Staten ontzegt geweest te zijn. Het is een plaat die betoverd en aangrijpt, je de stilte injaagt en even de wereld doet vergeten. Dat kon hier ook. Je moest enkel de ogen sluiten en wegdromen. Het 4D-aspect vergeten. Gewoon genieten van een sublieme geluidskwaliteit. Het publiek had er moeite mee. Groepjes stonden te staren naar hun flikkerend telefoonscherm, statusupdates lezend en berichtjes checkend. Hun fout. De avond vereiste een volle overgave. Alleen is dat een kwetsbare trip die je niet zomaar in een volle ruimte wilt aannemen. Een enkeling hoorde een ritme en danste wat. Ritmes waren er echter nauwelijks. Net zoals ronddwalende geluiden en onderaardse bassen. Het enige wat je kon, was dichter tegen een zuil kruipen, er in willen kruipen en luisteren. Maar het was ook vechten en doorbijten tot je met volle overgave overstag ging. Eens die status bereikt, was het wondermooi.
Alleen spijtig dat Vladislav Delay het systeem niet dermate benutte dat zijn geluiden extra dimensies kregen en de beleving ruimtelijker werd. Nu was het een cocon van geluid dat zich concentreerde in het midden van het opstelling. Een gemiste kans enerzijds. Een prachtperfomance anderzijds die in een stoffen fauteuil comfortabeler geweest was al was er dan wel aan intimiteit ingeboet geweest.
Klokslag middernacht stopte Vladislav Delay halsoverkop. Zij die gebleven waren, wilden meer. Klungelig en niet meer wetend wat hij moest doen, trok hij na twijfelen de kabels uit en verdween. Het publiek droop af. Bedwelmd.
Gezien: Vladislav Delay, 4D Sound. Compagnietheater. 17 oktober 2014