Afgelopen zondag stonden we in de Brusselse Ancienne Belgique om de wijds psychedelische americana van The War On Drugs te aanschouwen. De band die tekende voor één van de doorbraken van het jaar.
Maar eerst was het de beurt aan Steve Gunn (zie Gonzo (circus) #120). Deze periode speelt hij drie concerten in België om zijn nieuwe mooie rootsrockalbum ‘Way Out Weather’ voor te stellen. Het tweede van die drie concerten mocht hij geven in een langzaam vollopende grote zaal van de AB. Geen toeval trouwens dat hij in het voorprogramma van The War On Drugs. Hij speelt soms als Violator bij Kurt Vile. En die is dan weer beste vriendjes met Adam Granduciel van The War On Drugs. Hier had hij twee kompanen bij, zijn broer Tommy op bas en zijn neef Eric drums. Samen grasduinden ze door die nieuwe plaat. Die twee kompanen zorgden voor de basis waarover Gunn zijn soms ingehouden meesterschap op gitaar mocht tentoonspreiden. Laidback doch trefzeker kropen ze door songs als ‘Drifter’ of ‘Tommy’s Congo’. Heerlijk nummer trouwens dat laatste met die likjes woestijnblues.
Dat The War On Drugs dit jaar is doorgebroken naar een breder publiek is een understatement van formaat. Amper drie jaar geleden, met hun vorige ‘Slave Ambient’ onder de arm, slaagden ze er amper in om de AB Club redelijk gevuld te laten lijken. Nu staan ze in een al maanden uitverkochte grote zaal. Van de persverantwoordelijke van de AB horen we dat hij de afgelopen zes jaar nooit meer aanvragen kreeg. Nu, allemaal wel terecht want zijn ‘Lost In The Dream’ slaagt er blijkbaar in om in tegenstelling tot die minstens even goeie voorganger wel aan te slagen bij een breed publiek. Wat dat dan juist is, is soms een beetje vaag. Alleszins speelt de radiohit ‘Red Eyes’ daarin een grote rol. Over dat nummer dadelijk meer want dat werd professioneel opgespaard in de set. Starten deed het vijftal rond opperhoofd Adam Granduciel met het aan Neil Young refererende ‘Eyes To The Wind’. De soms nasale stem van de frontman – een afknapper voor sommigen – huilt voor het eerst naar de sterrenhemel. Vanaf het tweede nummer ‘Under The Pressure’ begint de band het gaspedaal pas goed in te drukken. Wijds psychedelische Amerikaanse landschappen trekken in cinemascope voorbij. En zo gaat dat door in uitsponnen nummers als ‘Suffering’ of ‘An Ocean In Between The Waves’. Nee, afklokken onder de vijf minuten zit er niet in. Dat hoeft ook niet. Tijdens de gitaarsolo’s die doorheen de nummers zijn verweven, verdwijnt Granduciel dan ook vaak in zijn eigen muziek. Gitaarfetisjisten konden trouwens niet alleen auditief hun hart ophalen. Er werd ook gebruik gemaakt van zeer mooi uitziende gitaren. Vooral die witte met vergulde elementen was een pareltje. Op regelmatige tijdstippen werd het kenmerkende zanglijntje ‘whooohooh’ rondgestrooid. En zo werd toegewerkt naar wat voor een hoogtepunt in de set moest zorgen. Maar toen sloeg het ongeluk een beetje toe. Net toen de band ‘Red Eyes’ wilde inzetten bleek er iets mis te gaan met de elektriciteit op de microfoon van Granduciel. Een kleine aanraking bleek genoeg voor een serieuze elektrische ontlading. Na een heftig shock beende Granduciel het podium af. Vlak voor hij daadwerkelijk in de coulissen verdween, hervond hij de rust. Hij stak een sigaretje op en vroeg om zijn microfoonkabel te vervangen na de mededeling ‘It’s all part of the show!’. Niet dus. Om het publiek een beetje bezig te houden ging hij plectrums rondstrooien bij het publiek op de eerste rijen. De roadie van dienst kon die niet snel genoeg aanvullen. Na een paar minuten getalm trapte ze nog eens goed op het gaspedaal en volgde een redelijk furieuze versie van ‘Red Eyes’. Daarna volgden nog ‘Lost In The Dream’ en een cover van Bob Dylan’s ‘Tangled Up In Blue’.
Bands groeien door en bereiken een groter publiek. In het geval van The War On Drugs is dat niet eens onterecht wegens consequent sterke platen afgeleverd. Net als, ondanks het gebrek aan charisma, sterke optredens. Een deel van het publiek komt dan alleen om dat éne nummer te horen. Een fenomeen dat we al langer kennen vanop festivals. Hier was dat soms een beetje jammer, want buiten dat radiohitje hebben ze dus nog nummers. En die zijn evenveel de moeite waard. Zoals The War On Drugs hier bewees.
Gezien: Steve Gunn en The War On Drugs, Ancienne Belgique, Brussel, 2 november 2014
Foto’s: Maarten Timmermans