Earth, zijnde oppermeester Dylan Carlson en een door de jaren heen -twintig ondertussen- regelmatig wisselend collectief, heeft er duidelijk zin in. Dit tiende album, primitief en dodelijk, is er namelijk eentje om in te kaderen en hoort tot het beste wat Carlson ooit maakte. Het eerste dat in ons opkwam toen we de negen minuten durende opener ‘ Torn By The Fox Of The Crescent Moon’ op ons lieten inwerken, was: kan dronerock perfecter klinken dan dit? Het instrumentale nummer -het gros van ’s mans werk heeft geen behoefte aan zang, alleen aan geniale titels- zet de metal, die Carlson al een tijdje uit het oog was verloren, opnieuw volop in. De stukken zijn korter dan op bijvoorbeeld ‘Earth 2’. Tegelijk overwon Carlson natuurlijk zijn heroïneverslaving en lijkt er op deze plaat hier en daar zelfs een sprenkeltje hoop op te duiken. Het lijkt onmogelijk, maar de man lijkt zich goed in zijn vel te voelen en laat hier en daar een positieve noot weerklinken. Er mag zelfs gezongen worden, door zijn maatje Mark Lanegan dan nog wel, die twee nummers voor zijn rekening mag nemen. Sommigen zullen ’s mans stem vinden klinken als een tang op een varken. Zelf vinden we ze echter heel goed passen bij de sfeer die Earth op deze plaat neerzet. ‘There Is A Serpent Coming’ klinkt zodoende als bluesy hardrock, en die kant kenden we nog niet echt. Op ‘From The Zodiacal Light’ is het de beurt aan Shaheen Qazi (Rose Windows), die in het nummer haar aan Jarboe schatplichtige stem mag laten weerklinken en het nummer tot een meeslepende en bezwerende mantra weet om te toveren. ‘Even Hell Has Its Heros’ is het meest typische Earth-nummer, instrumentaal en lekker doordronend zoals we het van deze band gewoon zijn. In afsluiter ‘Rooks Across The Gates’ mag Lanegan zich nog eens volledig geven en doet dat opnieuw in zijn zeer herkenbare stijl. Daarmee is deze plaat niet alleen uitstekend, maar bovendien uitermate divers en toch onmiskenbaar Earth.