De visa-perikelen tussen elektronische muzikanten en de Amerikaanse grenswachters hebben het voorbije jaar heel wat stof doen opwaaien: richting thuisland, zonder de grens mogen te overschrijden. Het was heel lang geleden de ideale start voor Richie Hawtin en zijn Plastikman. Het is ook dit jaar het begin van het absolute (ambient)hoogtepunt voor Vladislav Delay. Met plots twee weken niets om handen, verschanste hij zich in zijn studio en vergat alles wat hij de voorbije maanden met zijn Ripatti-ep’s aan het doen was. Het experiment met beats en ritmes werd verbannen. Geluid oppoetsen en boetseren wordt vergeten. Vladislav Delay gaat voor het oergevoel. Een moment waarin hij niet nadenkt maar gewoon zijn instinct volgt. Het leidt tot ‘Visa’, een intense ambienttrip waarin het alleen maar verdwalen is. ‘Visa’ is verslavend gebrom, glitches en ronkend geneurie. Vladislav Delay als een professor Barabas opgesloten in het IPEM met zijn klankentapper. Het is de sublieme zoektocht naar het beheersen van willekeur, chaos en geluiden die hij bereiken wil. ‘Visa’ is warm en organisch, boordevol eindeloze loops en patronen die verstrengelen en weer opduiken in andere vormen. Licht en donker. Het kraakt, er zijn echo’s, plotse onderbrekingen en eindeloze nieuwe klanken. Tijd wordt stilgezet, de wereld verdwijnt. Het is verdwalen, luisteren en verdwijnen in het geluid, als een oneindige trip, wat begint bij de uitgesponnen openingstrack ‘Visaton’. ‘Viaton’ en ‘Viisaro’ zijn quasi identiek. Het verschil nauwelijks hoorbaar. Harder gaat het op ‘Vihollinen’. Gedeconstrueerde uitbarstingen tegen een monotonie op de achtergrond. Boordevol venijn. Maar de tempering zalft en de verwarrende drones op ‘Viimeinen’ slaan zacht. Vladislav Delay kroop uit zijn comfortzone. Het resultaat is het absolute meesterwerk dat al jaren in zijn hoofd broedt. Het meest ondoordachte geluid wordt zijn meest gewaardeerd geluid. Dit is een eindeloze hoofdtrip. Pure klasse nabij.