Net voor de eindejaarsfeesten de culturele sector in zijn winterslaap wiegt, presenteert de Gentse Vooruit een affiche van gedurfde en brave IDM in combinatie met belegen electro.
Begin december verscheen bij het immer verrassende Vlek ‘Race At Neon Club’ van het Luikse Lowcommittee. De plaat wordt gezien als een heerlijke IDM-rush die perfect tussen Autechre en Boards of Canada in in je platenkast past. Het officieel release-feestje was vanavond. Lowcommittee begint aan zijn set dat een vergelijk oproept met slenterende kabelbaantjes die trekken en sleuren aan het kreunend ritme. Strakgespannen, dan bengelend, nadien voortschreidend naar een onbekend tafereel dat dreigend rolt en gromt. En je meesleurt als een slome lawine, in zwart-wittinten vertraagd. Maar de val is te eindeloos en de tuimelingen te schaars. Het geluid is te getemperd, te bedeesd. De laagjes worden niet benut. Zeker op deze vijdagavond wanneer een maandlang gebrek aan zonlicht en slaap de onrust waakt en de hersenen enkel nog als een speldenkussen geprikkeld willen worden.
De balzaal liep vol voor Dopplereffekt. Ieder zijn headliner. Het publiek stond vooraan te dringen voor een plaats. De visuals lokten de kijkers. De danslustigen wreven in hun handen. Maar, wat saai is die Dopplereffekt. De drummachineritmes hebben eenzelfde gebrek aan variatie als de in loop lopende visuals. Een trip op een verloren gewaande Drexciya-track is ontzettend veel spannender dan deze flauwe op Kraftwerk-geïnspireerde electro. Ook al leek half Gent speciaal voor Dopplereffekt te zijn opgedaagd, de aandachtsspanne gaf er bij hen na een half uur ook de brui aan. Naar het einde van de set werden de ritmes meer complex terwijl dat ene geluidseffect nog steeds alle synthlijnen van een laagje kaas voorzag. Detroit kwam even nader in zicht en Dopplereffekt schudde bijna het treffende langwijlige-etiket van zich af. Het laatste kwartier deed vragen stellen naar wat de set had kunnen zijn als Doplereffekt meer van die complexere ritmes en variëteit had gebracht. Nu was het ene statische vertoning die in zijn slotminuut liet horen wat het had kunnen zijn maar niet wilde zijn.
Lee Gamble maakte gebruik van het ophitsende slot van Dopplereffekt om zelf ook krachtig van start te gaan. Een stevig begin dat de twijfelaars terug de, intussen bijna lege, balzaal deed binnenlopen. Jassen uit en dansen. Tot de tegendraadsheid van Lee Gamble de ritmes inruilde voor tragere momenten dat op een gefluit en gejouw werd onthaald. De bassen klonken intussen als kartonnen dozen, het geluid was zijn momentum kwijt. Flets en mompelend. Lee Gamble gaat onverstoord verder. Op het einde werden de ritmes te snel, dynamiek verdween en de muziek werd razendsnel doorgejaagd alsof de setlist moest afgewerkt worden in zo weinig mogelijk seconden. Door de ongetwijfeld te hoge verwachtingen – wat wil je ook als iemand een plaat als ‘Koch’ uitbrengt – een kleine domper op de vrijdagfeestvreugde. Het voelt alsof Lee Gamble er zich steeds makkelijk vanaf maakt, alsof ‘Koch’ het allermooiste excuus is. Misschien is het dat ook.
Gezien: Lowcommittee, Dopplereffekt en Lee Gamble, Vooruit. 19 december 2014.