Deconstructed grime aan de deur van Brian Eno

Recent glipten een paar releases onder de radar van Hugo Emmerzael. Samen met een paar nieuwere nummers verklappen ze een ding: sinds 2017 is gedeconstrueerde clubmuziek alomtegenwoordig. Een opiniestuk en een mixtape.

Recent glipten een paar releases langs de radar van Hugo Emmerzael. Samen met een paar nieuwe nummers verklappen ze een ding: sinds 2017 is gedeconstrueerde clubmuziek alomtegenwoordig.

Gedeconstrueerde wat? Clubmuziek ja, maar dan het distillaat van wat zulke muziek behelst: hysterie, emotie en expressie staan voorop. Dansbaarheid staat daarbij niet meer per se centraal, al verwijzen zulke gedeconstrueerde nummers nog wel altijd naar de energieke dansgenres die hen zijn voorgegaan.

Zo is LiL JabbA met zijn nog te verschijnen ep ‘MiZO’ (GetMe!) afgestapt van de swingende footwork en juke in 160 beats per minuut. In plaats daarvan schuift hij abstractere producties naar voren in lomere tempo’s, muziek die als de koortsdroom van clubgangers klinkt. Het is exemplarisch voor de nieuwe tendensen in vooruitstrevendere clubcultuur die neigt naar meer conceptuele muziek waarin sound design en de ‘negatieve ruimte’ de grootste rol spelen. Terwijl populaire dance steeds drukker wordt – zie de opkomende populariteit van breakbeats in Amerikaanse clubmuziek – wordt de underground juist kaler.
Zomby was de jungle-revivalcultuur al jaren voor met zijn ‘Where Were U in ’92?’, een hommage uit 2008 aan de euforische ravemuziek van de jaren 1990. Hij bleek de meute nog veel verder vooruit te zijn geweest. In 2017 verscheen een album dat al bijna tien jaar op zijn harde schijf had gerust. ‘Mercury Rainbow’ is een geesteskindje van de grime die Wiley heeft neergezet: ijskoud, schematisch en broodmager. Zomby maakt daar een ingedikte, minimalere variant van die bijzonder modern voelt in de huidige clubcultuur.
In deze mixtape past dat album van tien jaar geleden perfect naast nieuwere grime, dubstep en gedeconstrueerde club van artiesten als East Man, Morten HD en Martyn Bootyspoon. Deze artiesten maken van de club een canvas waar andere geluiden, kleuren en texturen op terechtkomen. De stap van die muziek naar het sounddesign van Brian Eno is dan ineens niet meer zo moeilijk om te maken.

Film- en muziekcriticus voor onder andere Gonzo (circus). Ziet de club als een cinema, en andersom. Ontdekt, beschrijft, analyseert en deelt vooruitstrevende beelden en geluiden. Een uitpluizer van scenes en onderzoeker van hoe die scenes in relatie staan tot de wereld om hen heen.

 

Tracklist

East Man – Drapesing
Lil Jabba – WiCKet
East Man – Safe (feat. Eklipse)
Zomby – Horizon
Lil Jabba – WouND
Martyn Bootyspoon – Steam
East Man – Tear Down
Morten HD – The Death Posture
Pinch – AHH FFF SSS
Burial x The Bug – Fog
Cooly G – Grimm
East Man – Can’t Tell Me Bout Nothing (feat. Saint P)
Zomby – Whirlpool
Ikonika – 06 435
Tom Rogerson with Brian Eno – Motion in Field

 

Releases

East Man – Red, White & Zero (Planet Mu/Konkurrent, 2018)
Zomby – Where Were U In ’92 (Werkdiscs, 2008)
Zomby – Mercury Rainbow (Modern Love, 2017)
LiL JabbA – MiZo (GetMe!, 2018)
Marty Bootyspoon – Silk Eternity (Fractal Fantasy, 2018)
Pinch – Walking With Shadows / Ahh Fff Sss (Swamp81, 2018)
Burial x The Bug (Pressure, 2018)
Ikonika – Oral Suspension (Don’t be Afraid Records, 2017)
Tom Rogerson with Brian Eno – Finding Shore (Dead Oceans/Konkurrent, 2018)

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!