Je weet dat de gentrificatie van het genre compleet is als Jonsí van Sigur Rós meedoet op een r&b-nummer. Sin Fang kiest op zijn vierde album ‘Spaceland’ voor die ooit zo verfoeide, en nu o zo hippe muziekstijl. Net als pakweg The Weeknd, of wat dichter bij huis, Oscar And The Wolf – wie op een nieuw album van die groep wacht: ‘Spaceland voldoet tot die tijd –, benadert hij het genre als een soort kruispunt van ‘klassieke’ r&b, hiphop, elektronica en (indie)pop. De muziek heeft een zweem van erotiek en verlangen, maar ook van vervreemding en afstand; terugkerende beelden in de teksten zijn de ruimte en sneeuw. Als Sin Fang een duetpartner heeft, lijken beide stemmen om elkaar heen te zweven als in een ruimtestation. Hoewel de zang vaak wat indiepopperig verlegen klinkt, verraadt ze nauwelijks dat we hier eigenlijk naar hitgevoelige pop luisteren (luister bijvoorbeeld ‘Candyland’ er maar op na). En dan hebben we het over hitparadepop die uit elkaar is gehaald, waarna Sin Fang niet meer van elk onderdeel weet waar het precies thuishoort als hij alles weer in elkaar zet. Daarom slaan beats of andere partijen soms over, of lijken ze niet helemaal op hun plaats te zijn, maar dat verhoogt de vreugde. ‘Spaceland’ is namelijk een frisse, geslaagde plaat geworden.