Het Franse Mondkopf is een van die zeldzame artiesten die genres uitpluist, uitleeft en verder doorgaat. Hij begon ooit als een springerig electroproject dat verwijzingen opriep aan Modeselektor. Enkele jaren later, na een eigen clubnacht en label, onder de naam In Paradisum, is van een dancegeluid nog nauwelijks sprake. ‘They Fall But You Don’t’ is een intiem en verdovend klankenexperiment van volle ambientdrones. De basis werd al in 2014 gelegd met ‘Hades’. Terwijl Mondkopf daar nog af en toe een brokkelige dansvloer met spastische ritmes verblijdde, is ‘They Fall But You Don’t’ een ingetogen duisternis waarin de titels beginnend met ‘Vivere, Parte’ enkel variëren in Romeinse cijfers tot aan de finale. De plaat is beklemmend coherent en sluit sonisch perfect aan bij het in 2016 verschenen ‘Verdaillon’ van labelgenoten Saåad. Lage sombere tonen, als kerkorgelbombast, diepe en langzame aanzwellende basnoten die al het innerlijke verdriet omzwachtelen en rust inluiden. Een die met ‘Vivere, Parte II’ uitgedaagd wordt een door arpeggio’s belaagde diepte in te duiken. Een diepte die op ‘Vivere, Parte III’ klinkt een buitenaardse wormhole door verzengende stormwinden omgeven. De schoonheid verschijnt op ‘Vivere, Parte IV’ met zijn op Gregoriaanse gezangen geïnspireerde zanglijn. Een epische negen minuten, die de trip van ‘They Fall But You Don’t’ compleet maakt. Absorberen. Aandacht. De finale is een zinderende synthlijn, ingekleurd met een Italiaanse monoloog. De eerdere beklemming werkt als verlossing. De laatste chaos, een zeldzame eruptie klaagzangen en monotone tonen. In alle eenvoud, een hypnotiserend einde, die de duisternis fel belicht, al het kwade wegneemt en je tegenhoudt. Vallen doen zij, niet jij.