Hier en daar mogen dan wel vraagtekens geplaatst worden bij de onstuitbare output van Frans de Waard, feit is dat de man ons regelmatig blijft verrassen. Samen met Scott Foust (Idea Fire Company en vele anderen) en Mike Popovich (The Pickle Factory), levert hij hier zowaar een gelimiteerd (200 stuks) vinylplaatje met ritmische minimale elektronische muziek af. En dat terwijl we, ondanks het dankbare rijmschema, deze Frans gewoonlijk niet zo snel met dans associëren. De originele combinatie van synthesizers, drumcomputers, een bas en een trompet, werkt wonderwel, en roept qua sfeerzetting meteen herinneringen op aan Sheffield in de vroege jaren 1980. Denken we maar aan groepen als Cabaret Voltaire of Hula. Zeker wanneer er ook nog eens met dissonanten en vervormde stemmetjes geknoeid wordt, slaat het trio een knappe brug tussen prototypische elektronische industrial, en de hippe minimal projecten van de derde generatie. In een eerlijke wereld wordt hoogtepunt ‘Solitaire Syndrome’ even liefdevol omarmd door kaalgeschoren jongelingen met een complete Galakthorrö vinylcollectie, als door grijsaards die hoofdschuddend tegenwerpen dat ‘Auto Da Fe’ van SPK eeuwig de norm blijft.