Het uit Portland, Oregon afkomstige Atriarch is sinds 2009 bezig een voorname plek in te nemen in het deathrockgenre. Het viertal benadert dit vooral vanuit de stevige kant, waarbij doom, sludge en zelfs black metalinvloeden voorbij komen. ‘Dead As Truth’ is het tweede album op Relapse (na ‘An Unending Pathway’ in 2014) en wat betreft muzikale richting past het goed bij het uitdijende spectrum waar het label zich op richt. Opener ‘Inferno’ zet de toon in logge doom-traditie, waarbij de onheilspellend gedragen zang van Lenny Smith steeds meer verwordt tot onaards geschreeuw. In ‘Dead’ zit heerlijk gitaarwerk van Joshua Dark (what’s in a name), dat na een rustig middenstuk uiteindelijk samen met het drumwerk van Maxamillion Avila ineens naar black metal neigt. Deze overloop komt een aantal keer terug op het album, zonder dat het als een trucje overkomt. Er is een terugkerende dynamiek, maar het plaatje klopt. De sfeer staat bij Atriarch altijd voorop, iets waar de lage bastonen van Andrew Stomstad in combinatie met de zang van Smith een grote rol spelen. Het nummer ‘Repent’ staat wat ons betreft symbool voor de richting die de band op dit album inslaat: een ingetogen, zwaarmoedig atmosferisch intro, gevolgd door zang die doet denken aan gothic doom in de trant van Paradise Lost, waarna de hele band losbarst in full on black metalmodus. Het vergt waarschijnlijk een paar luisterbeurten om er goed in te komen, maar Atriarch overtuigt wel degelijk met hun desolate klanken. Een andere band die goochelt met genres is Poison Blood, een gloednieuwe samenwerking tussen Neill Jameson (van onder meer de legendarische black metalband Krieg) en Jenks Miller (Horseback). Hun naamloze ep, die tevens op Relapse verschijnt, vormt hun bijzondere debuut. Miller verkende reeds de grenzen van de stoner en postrock met zijn band Horseback. Dit is duidelijk terug te horen in Poison Blood, maar dan her en der overgoten met een Kriegiaans metalsausje. Dit laatste komt naar voren in de snelle muziekstukken, maar vooral in de zang, die de kenmerkende ijle krijs-schreeuw van black metal bevat. Acht aardige nummers van in totaal nog geen negentien minuten. Cloakroom dan, uit het noordwesten van Indiana. Om de groeiende veelzijdigheid van Relapse nog erder te accentueren staat hun album ‘Time Well’ vol stevige shoegaze, slowcore met metalinvloeden en zelfs wat indierock. Instrumentaal tikt het drietal de harde, gruizige gitaarklanken aan van een Ride op hun hardste momenten, maar dit wordt afgewisseld met ingetogen schoonheid en laid-back zang. De stem van voorman Doyle Martin zit aangenaam diep in de mix, waardoor het een geheel vormt met de andere instrumenten. Zonder te veel weg te halen bij de jaren 1990 shoegaze-helden als Slowdive en Lush weet Cloakroom inspiratie om te zetten in een verfrissende aanpak. ‘Time Well’ is zo’n plaat die je steeds weer opzet, om nog even een duik te nemen in hun aangename geluid. Zet maar eens ‘Concrete Gallery’ op en laat je meenemen tot het licht ontspoorde einde. Op de koptelefoon, bij voorkeur.