‘Won’ begint fraai: ergens tussen singer-songwritermuziek en indiepop, met rammelende gitaarlijnen en zang die daar wat onder ligt. Shoegaze is slechts een paar effectpedalen ver weg. Gravenhurst of Nederlandse trots Mevrouw Tamara zijn prima referentiepunten. Helaas verliest de plaat snel spanning, ook omdat Tullgren haar zang zo op de achtergrond plaatst en daar niet pakweg expressief gitaarwerk tegenover zet. Het wil niet echt intieme folk worden, noch noisy pop. Er is potentie –en het schemergebied waarin ze opereert, is interessant, laten we wel zijn– maar de uitvoering is er nog niet echt naar. Nee, met ‘Won’ heeft Tullgren ons nog niet helemaal voor zich gewonnen.