Neen, we waren het niet vergeten maar de karavaans met interessante festivals en streams met bijzondere muziek trekken 24/7 verder. We blikken toch nog even terug op Le Guess Who? 2017: het festival dat veranderingen in muziek en samenleving scherp aanvoelt. En een mooi fotoverslag van Bart Marescaux.
Bij de eerste editie van Le Guess Who? konden we nog ongestoord EKKO binnenlopen. Anno 2017 stonden er tweehonderd mensen aan te schuiven voor fenomeen Yves Tumor. Waaronder veel Vlamingen, die hun zoektocht naar diversiteit, hun heil nog steeds in Nederland moeten zoeken. De lange wachtrijen waren de meest gehoorde klacht over Le Guess Who? 2017. Selectief zijn zat er niet in. Om dan maar meteen zoals een landelijke krant te concluderen dat er overvolle zalen waren bij obscure acts omdat het publiek dan ‘maar ergens heen moest’, is simpelweg te kort door de bocht.
Het toont vooral aan dat grote media de huidige relevante muziekstromingen over het hoofd zien. Hugo Emmerzael haalde het al vaker aan in Gonzo (circus), onder andere in zijn stukken over GQOM, footwork en in interviews met onder andere Egyptrixx/Ceramic TL: de club is het labo voor de huidige maatschappelijke veranderingen.
Yves Tumor
Yves Tumor baarde het afgelopen jaar opzien met zijn album ‘Serpent Music’ op PAN Records en zijn samenwerking met Dedekind Cut. Geen wonder dat EKKO bomvol zit met muziekliefhebbers voor deze ‘obscure’ producer.
De zaal is bijna volledig verduisterd als Tumor opkomt in een wit hemd en donkere broek. Daardoor leek hij op een reus. De producer weet wat hij doet: hij speelt met de stereotypen die het lichaam van de zwarte man omgeven. Echter, zijn mengeling van r&b, harsh noise, elektronica, dance en hiphop doet de zaal al snel koken. Hij gooit zichzelf met ontbloot bovenlijf in het publiek tot grote vreugde van de jonge gay’s.
Als hij in het midden van zijn set een portie gabber in de mix gooit, ontploft de zaal. En in die zaal staan: van oude punkers tot liefhebbers van moeilijke elektronische muziek en hiphop, hetero/homo/genderfluide, m/v/x, jong en oud. En allemaal hebben ze het gevoel dat er iets gebeurt dat de wereld zal veranderen en voelen ze zich verbonden met elkaar.
GAS
De conclusie van de Le Guess Who?-zaterdagavond luidde dat de invloed van #Vangelis op de huidige muzikale avant-garde niet te overschatten is. James Holden doet denken aan Hypnosis, bij John Maus staat Blade Runner opnieuw op ons netvlies en Fhloston Paradigm heeft wel goed naar de soundtrack van Spiral. En Ben Frost zocht het toepasselijk bij Antarctica.
De artiest die ons van onze sokken blies, was een man van middelbare leeftijd met een laptop en een beamer, oftewel Wolfgang Voigt met zijn “Gas”-presentatie. Zeker op concertzaalvolume hebben zijn elektronisch vervormde orkestklanken en natuurbeelden een heerlijk desoriënterend effect. Een uur lang ‘high’.
PRINCESS NOKIA
Dat de wereld in sneltempo diversiteit omarmt en dat racisme, seksisme en andere vormen van discriminatie steeds minder tolereert, zie je aan de vele vrouwelijke artiesten op programma van Le Guess Who?. En die vrouwen krijgen goede slots op het festival. Drie van de vier afsluiters op zondag in TivoliVredenburg waren vrouwen.
De tijd dat festivals zoals Le Guess Who? liever geen vrouwen als afsluiter boekten – behalve Björk en PJ Harvey misschien – omdat ze geen ‘crowdpullers’ zouden zijn, is gelukkig definitief voorbij. Na de Egyptische Nadah El Shazley die indruk maakte met haar stem en de ingenieuze laagjes elektronica met invloeden uit de hele wereld die ze op heel eigen wijze op elkaar last, werd het festival afgesloten door een gedurfde set van de NewYorkse hiphopartiest Princess Nokia.
Al uren van te voren gonsde het door de gangen dat zij de laatste surprise act zou vormen. Ze koos deze keer niet voor haar een militante feministische aanpak, wel concentreerde ze zich op haar Caribische roots. Ze bracht een ode aan de vrouwen die haar vormden tot wie ze is, door het reciteren van poëzie en a capella-zang. Princess Nokia is geen prinses meer; ze is een koningin.
Tekst: Danae Bos, Maurice Dumont, Ruth Timmermans en Dimitri Vossen
Beeld: Bart Marescaux