We vreesden vooraf al een beetje voor de opkomst voor de eerste editie van wat een jaarlijks gebeuren zou moeten worden. De organisator achter Beat The Carrot bleef iedereen wanhopig met berichtjes bestoken in verband met de concertavond, maar veel zoden aan de dijk heeft het niet gezet.

Domper op de feestvreugde was, toen we eindelijk vonden waar we moesten zijn, het Entrepot gewoon naast Jeugdhuis Comma bleek te zijn gelegen, alleen weigerde de gps van onze chauffeur vooraf het huisnummer te vinden. De drukte op de parking was overweldigend in zijn leegheid. Het zou absoluut niet druk zijn. Toen we de zaal betraden, hadden we de indruk dat er meer medewerkers aanwezig waren dan betalende bezoekers, en dat is waarschijnlijk ook grotendeels zo gebleven. Op een betalende sporadische eenling na waren de aanwezigen medewerkers, bandleden of genodigden. Misschien was de toegangsprijs net wat te hoog voor het gebodene (12 € VVK, 15 € aan de deur), want toen we de zaal verlieten en buiten poolshoogte gingen nemen, bleek er behoorlijk wat volk te zijn in het ernaast gevestigde jeugdhuis. Een aanmerkelijk jonger publiek uiteraard, want de gemiddelde wortel zal toch al snel de 40 zijn gepasseerd.

Pisbandje

Het gebeurt wel meer, hoorden we van onze echtgenote, maar wij hadden het zelf nog nooit meegemaakt: een pisbandje. Een toiletbezoek kostte namelijk twee euro, waarna een stempel en een polsbandje ons deel werd. In ruil mochten we dan zoveel als we wilden van hun faciliteiten gebruik maken, wat we dan ook hebben gedaan natuurlijk.
Soit, toen we toekwamen, en ons best hadden gedaan om te laat te komen, bleek :Embers toch nog aan het soundchecken te zijn. Zonde van die paar aanwezigen, ook van hun oren trouwens, want Pieter Nolf en zijn bende hadden gekozen voor een verschroeiend volume, wat absoluut niet nodig was gezien de zeer matige opkomst. Gelukkig is de concertruimte zelf, met ingebouwd plasje, heel degelijk: geen galm of echo te bespeuren, en ondanks het te hoge volume, werd het geen brij. Na nog wat rommelen, begonnen ze er meteen aan, want ze waren al over het geplande aanvangsuur. Toen ze begonnen, snapten we niet waar :Embers naartoe wilde. In onze oren bleef de band wat aanmodderen, gebruik makend van te veel percussie en gekke bekken. Het gebruikte West-Vlaams vonden we minder een probleem. Achteraf was dat West-Vlaams zelfs een beetje de rode draad, want ook Turf en Luc Dufourmont gooiden hun moedertaal in de strijd.
Het laatste nummer van :Embers, die stilaan aan een nieuwe plaat gaan beginnen, vonden we dan weer wel super. Nu pakte de mayonaise wel, was Nolf bezig over dwergen met een dwangneurose, aanhoudend tellend van 1 tot 9, en waren we plots wel mee. Beter laat dan nooit.

Pakt jun pill’n

Op naar de volgende. Het trio Turf, bestaande uit gitarist Wim Wallays en drummer Steven Duyck (met ingetapete vingers, pijnlijk was het voor de mens) en declamator Rino Feys, kwam nog een keer ‘Reuve’ voorstellen. Met verve trouwens, want door de minimalistische maar stevige riffs en het felle drumwerk waren we muzikaal meteen mee. De teksten zijn bij momenten absurd, of poëtisch of maatschappijkritisch, en uiteraard in sappig West-Vlaams. Of het eerste nummer ‘Trump’ noemt of niet, het was het enige woord, afgewisseld met gelach. De toon was meteen gezet. En als Feys begon te leuteren over “ge moe jun pill’n pakk’n in olle klurkes” en “ommettekjé” stonden we met een brede smile te genieten van ’s mans onzin, die als een kruising van Captain Beefheart en Ton Lebbink over ons heen werd gegoten. Heerlijk. Het trio slaagde er zelfs in de weinige aanwezigen dichter bij het podium te krijgen.

Amenra gereïncarneerd in een bende lolbroeken

Uiteraard kan Luc Dufourmont, opperhoofd van ID!OTS (en Ugly Papas en lid van de Bende van de Roste van Bevergem, wat glorieus ontbrak in de Beat The Carrot-promotiemachine en ongetwijfeld ettelijke potentiële bezoekers verschil maakte) dat ook. Iedereen met zijn hangtafeltje en al richting podium, alwaar Dufourmont meteen een verklaring had voor het weinige publiek. Die waren allen omgekomen bij een bomaanslag (er was er eentje die dag met een paar honderd doden). Hij was ook de reïncarnatie van Amenra, of zoiets, want precies herinneren doen we alle absurde gedachten die hij uitsprak, niet meer. Het ging over spacespinazie, en over spelen voor 10.000 man, en over zijn medemuzikanten plagen en de zever die we in een gezamenlijk gesprek voor het concert hadden gehad, die hij moeiteloos in zijn hilarische bindteksten verweefde.
Dat zijn namelijk ID!OTS: onnozelheden tussen de nummers verkopen, het showbeest uithangen (en of hij het kan), hilarische teksten schrijven en ook nog eens eenvoudige maar zeer effectieve rocksongs neerzetten, met een hoek af, of meerdere hoeken, dat hangt ervan af. Niemand die kon stil staan bij hun concert. Waar het op hun albums allemaal een beetje te braaf klinkt, is daar, ook door de presence van het kwartet, absoluut geen sprake meer van. De jonge gitarist (Wouter Spaens) smeet zich helemaal, aanhoudend met een grote glimlach op het gezicht; De drummer (Tom Denolf) leek zo uit een instelling te zijn weggelopen, snoeihard kloppend op zijn ezelsvellen omdat ze anders niet luisteren. En bassist Dick Descamps, die stond onverstoorbaar zijn ding te doen. Een ancien natuurlijk, met een cv waarop ook Ugly Papas, Novastar, Two Russian Cowboys, Ozark Henry en The Whodads.
En dan is er Dufourmont natuurlijk, een in overdrive grossierende zanger, lolbroek en aimabele mens die het zich niet aantrok dat er nauwelijks volk was. Zich amuseren, de vonk doen overslaan en iedereen een leuk uurtje bezorgen, dat is een mooie en geslaagde missie.
Een vervolg zal er allicht niet snel komen, al hebben we ons goed geamuseerd. En gaan we eind december, op de sluitingsavond van het biercafé Gainsbar op de Vlasmarkt in Kortrijk, nog eens gaan genieten van ID!OTS, die daar de vierdaagse festiviteiten mogen afsluiten.

Gezien: Beat The Carrot vol. 1 met :Embers, Turf, ID!OTS – Entrepot, Brugge – 25 november 2017
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer