Menig persoon weet dat mijn wederhelft en ikzelf grote fan zijn van Barst. Dat is misschien wel een understatement, aangezien Nele twee dagen voor haar geplande bevalling toch nog persé dat ene concert van Barst in De Koer wou meepikken.

Het gevolg van die bevalling is dat er nu iemand moest thuisblijven. Aangezien mijn kersverse zoon, net als de papa overigens, liever van het vat drinkt dan van een flesje, heb ik mezelf dan maar opgeofferd om het optreden van dichtbij mee te maken.

Heilige rook, of toch niet?

Toegekomen aan de ‘venue’ was het even zoeken naar de ingang. Niet zo voor de hand liggend als ik dacht. Het was vrij donker en de toegangspoort was niet zo zichtbaar als ik me had voorgesteld. Meteen wordt er me op gewezen dat er op het binnenplein niet mocht gerookt worden: “Dit is heilige grond, meneer, blijft u even daar staan roken?“. Goed, ik wou niet in discussie treden over wie er al dan niet beslist wat heilig is, en wat het concept ‘Heilig’ precies inhoudt. Daarvoor was ik teveel gefocust om op tijd binnen te geraken. Er waren namelijk maar 150 zitjes, en de eerste 50 kregen nog een lino print van Marlies De Smet, de ontwerpster van het artwork van het nieuwe album van Barst, die voor de gelegenheid een uitnodigingskaartje had ontworpen.. “*klik* U bent nummer 80, meneer.” Kut.

Op de binnenplaats van de abdij kom ik wat mensen tegen waar ik een vluchtige ‘Hallo’ naar toe werp. Ik wil naar binnen, ik wil zien wat ze ervan hebben gemaakt!  Trapjes op naar de grote zaal, en ziedaar! Waauw. Fenomenale plaats om zo’n concert te laten doorgaan. Ik zie wat stroboscopen aan de inkom, maar ik negeer ze, dat zal wel voor de sfeer zijn. Ik zie rijen met stoelen, maar het belangrijkste: een bar! Ik vreesde er al voor dat ik met een droge keel het optreden zou moeten ondergaan. Roman pils uit een flesje? Neen, dank je, liever een rode wijn dan.

Weerbarstige stroboscopen.

Ik kom veel bekende gezichten tegen, allemaal geïnteresseerd hoe het met de baby en mijn wederhelft gaat. Ik zoek Bar(s)t want ik had nog een kleine attentie. De man ziet er zichtbaar nerveus uit. De standaard “Gene stress, pee!” klonk deze keer niet heel overtuigd.

De huisfotograaf van Gonzo (Circus) (of moet ik ondertussen zeggen, huisfotograaf van Barst), komt me tegemoet en wijst me op de stroboscopen aan de ingang: “Hebt ge mijn opstelling gezien?”. Oei, nee, gewoon voorbij gelopen. Drie platendraaiers met stroboscopen opgesteld om een stop-motion te visualiseren van Bar(s)t zijn tronie. Origineel gevonden!

Ik plaats mij in een stoel, vlak voor 2 speakers in het midden van de rij. Ik kan niets van het podium zien, niets van de performance. Dehn Sora begint aan zijn set onder de noemer Treha Sektori. Ik ken zijn werk niet goed genoeg om een deftige mening te vormen over het optreden. Ik was ook redelijk afgeleid door de omgeving en de sfeer. Het klonk niet slecht als opener. Ik heb me toen maar langs de zijkant van de zaal opgesteld om een beter zicht te hebben op wat er op het podium aan het gebeuren was. Niet veel. Een beetje flauw, maar de main-act moest nog beginnen.

Dansend de nacht in.

De Barst-crew komt op het podium en begint met ‘TU NEL’, een nummer van op de A-kant van de plaat “Tri Muerti”. Heel zweverig, begeleid door de stem van Mathilde en de gitaar van Dehn Sora. Ik zie dat Mathlovsky zijn drum inruilt voor een Korg MS20, en Tokyo Oyo begint op viool. G.Simons kiest voor keyboards terwijl N.Brown klaar zit met zijn basgitaar. Er staan in het publiek plots wat mensen recht op hun stoelen te dansen. Wat een enthousiasme! Dit bleek een samenwerking te zijn met dansers van de Compagnie Hiroshi Wakamatsu. Dehn Sora is ondertussen al van het podium verdwenen. Ik kan alles vrij goed zien vanaf de zijkant tot ik plots opzij wordt geduwd door iemand. Ik stond in de weg voor het vervolg van het dansspektakel. De lichamen van de dansers en danseressen kronkelen langs de muur over, onder en tussen elkaar. En net wanneer ik denk dat ik nog iets mis, hoor ik het gekende vers van ‘The Rite’ opkomen. De opbouw begint, laag per laag, tot het los BARST. Het geluid zit perfect, het knalt door tot diep vanbinnen, het dansensemble denkt er hetzelfde over en gaat volledig los vlak voor het podium. En net wanneer ik denk dat dit voor mij zo nog een uur mag door gaan, zie ik die gevreesde handen van de dirigent (Bart Barst) de lucht in gaan, aandacht van de beide drummers zoekend. Knal. Gedaan. Omschakeling naar ‘The Western Lands’. Een heel stevige versie, harder dan op de plaat, met een climax die er boenk op zit. Visueel kan ik daar niet veel over vertellen, mijn hoofd ging teveel op en neer. Een onbekende afsluiter op een 150bpm Mathlovsky-kick volgt. Mathilde staat nu ook plots met een synthesizer voor haar neus. Materiaal voor de nieuwe plaat? Hopelijk.

Tijdens wat gepalaver in de nasleep van het concert voel ik plots een schoudertik: “Jelle, wij hebben 2 lino’s gekregen, eentje hebben?”. Avond compleet.

Dus waarom was het stil aan de ontbijttafel? Om iemand niet te doen barsten van jaloezie.

Gezien: Barst @ Sint-Baafsabdij Gent, 20 oktober 2017

Tekst: Jelle Mattez – Foto’s: Stephan Vercaemer