‘Interrogation’ is een heel eind verwijderd van eerder werk van Comes dat ik ken, zoals ‘Tradition Noise’ en ‘Radio Oblivion’. Geen afgebakende nummers, geen beats en, misschien wel het belangrijkste, een vrijwel volledige afwezigheid van het melodische, iets waar ik Comes altijd sterk in heb gevonden, zowel op de voorgrond, als in minder voor de hand liggende details. De titeltrack is één lang nummer van een uur: een suizende stapeling van drones (hoe kan het ook anders, op Moving Furniture), die langzaam moduleert en golft. Zoals veel drone-only muziek is het sterk sfeerbepalend, en bepaalt de sfeer sterk de beschouwing van de aard van de muziek. ‘Interrogation’ is dicht en zwaar, zeker in het in eerste kwartier, wanneer er veel nadruk op de middentonen ligt, oefent het werk een bijna benauwende druk uit. Langzaam gaat het geluid dan meer open, en krijgen wijdse, ruisende bovenlagen de overhand, wat meteen een meer een meer rustgevend effect heeft, een soort mentaal uitwaaien. Althans op mij; muziek met zo weinig tastbare aanhaakpunten fungeert als een canvas dat vol maar leeg is, waar een ieder zijn of haar eigen interpretaties en gevoelens in kwijt kan. Zo suist het verder, door lokale toppen en dalen, soms uitnodigend tot inzoomen op de kleinste details, dan weer gedachteloos meedrijvend. Disc 2 bevat acht remixes van ‘Interrogation’, van onder meer Mitchell Akiyama, Zeno van den Broek, Alberto Boccardi en Orphax. Het is geen eenvoudig bronmateriaal om te remixen, lijkt me, zo een omvangrijk en amorf werk, maar met name Scant Intone en Juan Antonio Nieto weten het fraai naar hun hand te zetten. Geen van hen weet echter hetzelfde gevoel van wervelende stasis op te wekken zoals het origineel dat doet.