‘Still Life Of Citrus And Slime ‘ uit 2016 was het debuut van Charles Francis Moothart, CFM dus, op, hoe kan het anders, In The Red. Thuishaven van alles wat naar vuile garagepunk riekt, kan CFM niet beter zijn gehuisvest. Moothart omringt zich net als op de voorganger met Thomas Alvarez (Audacity), Michael Anderson en Tyler Frome. Bewijzen dat hij het kan zonder de alomtegenwoordige Ty Segall, bij wie hij normaal gezien op de loonlijst staat. Veel concerteren met CFM zit er dan ook niet in, want Ty Segall heeft Moothart nodig. Toch vond hij opnieuw de tijd om tien nummers neer te zetten, die net even anders klinken dan we van hem of zijn broodheer verwachten. En dat is eigenlijk best naar onze zin. Uit die comfortzone laat Moothart zich, naar eigen zeggen, inspireren door onverwachte namen als Black Sabbath (lichtjes in ‘The Set-Up’) en The Grateful Dead. We horen echter eerder vroege Pink Floyd doorschemeren in bijvoorbeeld ‘Pinch The Dream’, ‘Dichotomy’ en ‘Rise And Fall’. Niet dat hij het punkrocken links laat liggen. ‘Lethal Look’ bijvoorbeeld is zo’n ongedwongen knaller. Opvallend is dat Mootheart deze keer nummers schreef die echt waren bedoeld voor een soloplaat. Voordien kreeg hij er zin in door het spelen bij Fuzz, waarna hij hier en daar, en met hulp van maatjes Ty Segall en Mikal Cronin, nummers sprokkelde voor zijn debuut. Het zorgt voor meer coherentie, maar ook voor meer psychedelica en terugkijken naar het verleden. ‘Voyeurs’ is, net als ‘Desaturated’, een mooi gepolijste ballade, die net als alle nummers een stuk minder rauw klinkt dan we van een Segall-kompaan zouden verwachten. ‘Dead Weight’, met zijn zeven minuten zowat het sleutelnummer, verenigt alle voornoemde elementen, ook Moothart’s hints naar zijn invloeden en zijn andere bands (ook Fuzz). Zo mochten er meer op dit album prijken, want dan wordt het een echte knaller.