Het Duitse Hyenas uit Neurenberg pogen in een overvol wereldje vol noiserock en hardcore een eigen plekje te vinden. Geen eenvoudige zaak en het zal waarschijnlijk ook niet echt lukken. Daarvoor gaat het teveel verschillende kanten op. Zanger Robert Sierl, bassist Paul Lerch, gitarist Konrad Caluger en drummer Mathis Kerscher willen te veel verschillende kanten uit op één album en dat is een beetje te veel van het goede. De iets meer dan een minuut durende opener ‘Noise’ is gewoon wat spielerei. ‘Crooked Tongue’ begint goed. We denken aan een iets snellere versie van Laughing Hyenas en dat lusten we wel. Deze Duitse, bloedserieuze Hyenas, houden die teneur een nummer of drie aan en dan willen ze eerder als Dillinger Escape Plan, Converge of Norma Jean klinken. Maar daarvoor zijn de nummers niet goed genoeg. Als ze in ‘Verminious’ dan ook nog eens gaan experimenteren met een duel tussen een cleane stem en een schreeuwer, hebben we het helemaal gehad. Het afsluitende ‘Nothing’ baadt dan weer in noise en feedback, maar dan is de veestapel al lang verdronken. ‘Deadweights’ is in onze ogen dan ook een tegenvaller die gedoemd zal zijn om enkele jaren stof te vergaren alvorens het schijfje definitief de deur uit vliegt.