Het damesduo Rattle heeft zijn stek in Nottingham. Daar formeerden Katharine Eira Brown, die al enige naam wist te maken met Kogumaza, en Theresa Wrigley (Fists) Rattle in 2011. Beiden waren al gepokt en gemazeld in een resem lokale bandjes en wilden het nu met zijn tweeën doen. Initieel met gitaar en drums en stemmen, maar het werkte niet. Toen ze voor de lol aan het jammen waren met elk een drumstel en percussie, sloeg de vonk meteen over. Niet dat de twee uitblinken in het bespelen van hun drums (of net wel). Virtuositeit is niet wat Rattle beoogt. Eenvoudige, ietwat naïef klinkende liedjes interesseren de dames des te meer. En dan geeft het niet als er al eens naast wordt gemept, getikt of geaaid. Want dat doen ze: hun drumstel in al zijn mogelijkheden uittestend, speels en eenvoudig want Rattle wil zich vooral zelf amuseren en amusement brengen. Een beetje gekunsteld ook. Dezelfde trucjes die we een paar decennia geleden hoorden bij The Raincoats en The Slits. Inderdaad, een beetje rommelig klinkend soms, op het eerste gehoor dan, want hoe meer we luisteren naar de elf nummers op hun debuut, hoe intrigerender het allemaal wordt. Hier en daar gaan ze in repetitie en krautrocken ze een eind weg. Even verder maken ze met hun ietwat zweverig aandoende stemmen het kleinste kind in ons blij. Probeer opener ‘Trainer (Get You)’, het eerste nummer dat ze maakten met het oog op het aan het dansen krijgen van hun publiek, en ook jij zult vallen voor de schijnbare eenvoud van Rattle. Heerlijk album.