Derde plaat van de band uit Brighton. Ze waren bij hun eerste (en ook wel nog hun tweede) het snoepje van de dag voor de Britse muziekpers met hun muzikale mengeling van shoegaze (vooral de eerste plaat, ‘Toy’) en een streep kraut (dan weer meer de tweede plaat ‘Join The Dots’). Zoals dat gaat met de snoepjes van de dag in Groot-Brittannië, zijn ze ook gauw doorgeslikt. Hun sound is heel Brits met hun melodieus songschrijven opgesmukt met uitgesponnen, lome grooves. We moeten daar eerlijk in zijn: wij waren niet direct méé met de hype. We komen dit nog wel eens tegen. We moeten wel zeggen dat de tweede plaat ons bij momenten kon bekoren, dan vooral door die krautinsteek. Op deze derde langspeler wordt de focus alweer wat verlegd. Ze hebben intussen Max Oscarnold (Proper Ornaments) als toetsenist ingelijfd wat hun songs rijker maakt. Maar ook beter? Sowieso probeert Toy hun songschrijverschap op deze plaat sterker in de verf te zetten. En dat lukt maar heel magertjes. De plaat opent direct met een topper. De titelsong heeft een verslavende en intelligente songstructuur en weet de volle 6 minuten te boeien. De tempowisselingen tussen de catchy strofes en het trippy refrein in ‘Another Dimension’ is op zijn minst interessant te noemen, maar je hebt ook het gevoel dat je het allemaal al eens eerder hebt gehoord. De uitgesponnen en psychedelische afsluiter ‘Cinema’ is ook een goed nummer. Misschien wel het beste nummer van de plaat. De rest van de nummers glijdt van ons af. Drie goede tot memorabele nummers op de tien. Dik gebuisd heet dat.