David Tibet, ook wel meester Current 93, is al jaren grote fan van het werk van Shirley Collins. Nu de 82-jarige grande dame van de folk uit de jaren 1970 na achtendertig jaar opnieuw een plaat uitbrengt, werd de goedheilig man helemaal euforisch. Is daar reden toe? Wel, historisch bekeken in elk geval wel. Collins trok op het eind van de jaren 1950 naar het diepe Zuiden met de legendarische Alan Lomax. Ze maakte het ene klassieke folkalbum na het andere. Haar toenmalige echtgenoot Ashley Hutchings maakte tegelijk het mooie weer als bassist bij Fairport Convention, Steeley Span en uiteraard Albion Band, waarin hij samen zong met Collins. Die laatste was vanaf 1971 haar begeleidingsband, maar maakte ook onder de eigen naam, of The Albion Christmas (Country, Dance) Band, platen. Een niet zo aangename echtscheiding maakte een eind aan haar carriëre en haar stem. Ze had last van dysfonie en kon gewoon niet meer zingen. En nu, op haar gezegende leeftijd, gaat ze er toch weer voor. Haar stem is uiteraard na al die jaren een stuk lager geworden (een octaaf of zo), maar voor het overige doet ze gewoon wat ze een paar decennia geleden al deed: traditionals in een folkversie neerzetten. Ze nam ‘Death And The Lady’ dat ze in 1970 al bracht met haar zus Dolly opnieuw op, in een nog soberder versie dan toen. Die soberheid domineert de plaat, al voegt Collins ook viool, kerkorgel, cello, banjo en wat percussie toe om de nummers toch weer dat gevoel van het diepe Zuiden mee te geven. Een sacrale sfeer is evenmin veraf, of het nu verwijzingen naar god zijn of naar zogenaamde afgoden die het in de ogen van hen die er in geloven, zeker niet zijn. Feit is dat Collins ondanks haar leeftijd absoluut geen belegen nostalgische plaat heeft gemaakt, maar wel eentje die klinkt als een klok waarin de dame folk toch weer een eigen tintje meegeeft.