Bruce Springsteen zong al dat op een dag alles terugkomt. Zo ook shoegazing, kunnen wij hem aanvullen. We hebben namelijk weer twee bands opgeduikeld die je onder het kopje ‘nu-gaze’ zou kunnen scharen, en beide zijn geen puristen die ontkennen dat er nog muziek is gemaakt na Slowdive. Hoops bijvoorbeeld doet op haar ‘Hoops Ep’ aan een opmerkelijke kruising tussen bovengenoemde shoegazing-legendes, én hitparadepop. In het openingsnummer duikt bijvoorbeeld al zo’n hoog gitaarriffje op dat in top 40-hits een zonnige sfeer op moet roepen. (mab) had spontaan de rest van de dag ‘This Girl’ van Kungs vs. Cookin’ on 3 Burners in zijn hoofd. Hoops maakt psychedelische, dromerige pop met zang die bijna in de ruimtelijke gitaarlijnen verdwijnt. Daardoor wordt de muziek soms net iets te wazig om echt te beklijven, maar gelukkig revancheert de band zichzelf geregeld met een fijn popgevoel.
De naam Slowdive duikt ook tijdens het beluisteren van ‘Space’ van Newmoon. De groep klinkt op hun eersteling als een emoband – van het goede soort natuurlijk, niet die guyliner-aanstellers – die zich op shoegazing toe heeft gelegd. Je kunt ook denken aan een hypothetische situatie waarin de vroege Ride zich door Deftones heeft laten inspireren. Ergens in het grensgebied tussen die drie bands bevindt Newmoon zich, met dromerige rockmuziek die - zeker tegen het einde van de plaat - soms een opvallend zware rand heeft. De band heeft goed begrepen dat als je de vocalen diep weg laat zakken en tenminste één gitarist zijn instrument op stofzuigerstand zet, je daar ook een memorabele melodielijn tegenover moet zetten (zie wederom Ride en Slowdive). Jammer genoeg gebeurt dat niet in elk nummer, waardoor ‘Space’ soms wat scherpte mist. Maar al met al heeft Newmoon een prima debuut neergezet.