Frankrijk en avontuurlijke, maffe progrock is steevast een combinatie die voor verrassingen kan zorgen. Magma bijvoorbeeld, als we een grote naam in het genre mogen aanhalen. Les Comptes De Korsakoff (uit Chambéry, Savoy) bevinden zich eveneens in deze regionen. ‘Ghost Train’ is onze eerste kennismaking met dit collectief, dat sinds 2010 aan de weg timmert. Het is de opvolger voor ‘Le Projectionniste’, een ep die ook al tijd als onderwerp had. En tijd is wat er nodig is om deze muziek te doorgronden, want die gaat alle kanten op. Zanger Geoffrey Grangé klinkt soms als David Moss, dan weer als een dronken Tom Waits om even later Don Van Vliet te imiteren en voor de rest nog een waaier aan stemmen uit de kast haalt om zijn verhaal te vertellen. Guillaume Pluton, Diego Fano en Paco Andreo, respectievelijk trompet, altsaxofoon en eufonium (tenortuba), trekken de muziek meermaals richting jazzrock. Niet altijd even positief want soms klinkt de muziek door hun toedoen een beetje oubollig. Gelukkig zit er voldoende inventiviteit in het collectief, met verder gitarist Olivier Valcarel, pianist Christophe Blond, drummer Quentin Lavy en celliste Marie-Claude Condamin. Dat inventieve zit vooral in de eerste vier nummers, waar Les Comptes De Korsakoff speelt met jazz- en progrock en de stem de muziek boven genregrenzen tilt. De tweede helft van de plaat is echter heel wat minder. Hier krijgen we vooral muziek te horen voor jazzrockfans die niet kijken op een solo meer of minder van een aandachtsgeile muzikant. ‘Ghost Train’ is een half geslaagde poging tot vernieuwing die zichzelf uiteindelijk ondermijnt. (pb)