Hoe kunnen we ons zelf opnieuw in de ruime belangstelling werken? Wat zouden we kunnen doen om weer in alle bladen, muziekgerelateerd of niet, te staan, liefst op de cover? Waar is de tijd dat Primus lovenswaardige platen maakte? Weet je, als we nu eens een plaat zouden maken met een van onze vrienden? Eentje die alleen al met zijn familienaam de aandacht trekt en waar we al zo lang mee bevriend zijn dat we er al dikwijls mee hebben gejamd maar nog nooit een band hebben opgericht of een plaat hebben gemaakt.
Weet je, we vragen het aan Sean Lennon. Diens halfbroer Julian Lennon is misschien nog iets bekender, maar Sean Tara Ono Lennon is wel de enige echte zoon van John Lennon en Yoko Ono. En hij heeft nog met Lenny Kravitz en Cibo Matto gespeeld. En op de platen van zijn moeder. Ja, dat doen we. Zeker nadat Primus toerde met Ghost Of A Saber Tooth Tiger, waarin Sean Lennon de lakens uitdeelt. En zo geschiedde. De bassist van Primus en Sean Lennon richtten The Claypool Lennon Delirium op, waarop elf nummers prijken die afwisselend Primus en The Beatles in herinnering brengen, met hier en daar wat Neil Diamond-crooners erdoor gemangeld.
Alle nummers hebben een jaren 1970-sfeertje, dat extra wordt benadrukt door de psychedelische toetsen die in elk nummer, naast Claypools zeer herkenbare basgeluid, opduiken. Opvallend is dat in zeker meer dan de helft van de nummers Claypool zich kan bedwingen en het liedje voorop stelt boven zijn nog steeds indrukwekkende capriolen met de basgitaar. Of beiden veel zieltjes bij zullen winnen met ‘The Monolith Of Phobos’ is een ander paar mouwen. De liedjes zijn wel leuk, maar blijven niet lang hangen. Het is gewoon opnieuw een degelijke plaat van Claypool zonder dat er hoge toppen worden bereikt.