Het Franse trio Ça schuwt elke vorm van publiciteit of een grote, niet meer beheersbare fanbasis. Probeer maar eens uit te vogelen hoe de drie leden heten. Of probeer hun platen te bemachtigen. Dikke pech in de meeste gevallen, want beperkt tot 100 exemplaren. Wel weten we dat ze afkomstig zijn uit St. Etienne, lid zijn van het collectief Vox Project en ook musiceren in de hitparadebands Maria Magdalena, Cosmos Project en Retropolis. Ha. Grapje. Vonden ze ook. Dus brengen ze twee cd’s uit die als titel de titels van de nummers kregen. En die zonder probleem allemaal samen op één schijfje zouden kunnen. Maar dat zou uiteraard te eenvoudig zijn. En te logisch. Want dan zou de cd 12345678 heten. Te lang. Past niet bij de muziek die ergens iets weg heeft van mathrock maar door de vele sottises het niet is. Of wat dacht je van een stukje dat verwant is met bands als Orthrelm en Brise-Glace, waarin plots een exotisch ritme of een salsastukje opduikt? Ze kunnen ook gewoon een hemels stukje math- annex postrock los uit de pols spelen hoor, maar erg lang houdt Ça het nooit vol. Steevast duiken genrevreemde elementen of dwarse ritmes op die eerder aan de New Wave Of Heavy Jazz (land naar keuze) doen denken. Titels verzinnen voor hun veelal instrumentale nummers, is het een sample of een echte stem die plots de boel komt verstoren?, is te veel gevraagd. Hoeft ook niet. Beter dan bij hun debuut, Ça, waarop geen enkel nummer een titel kreeg. Ook geen nummer. Hoesjes lekker in zwart en wit, met alleen de groepsnaam prominent in beeld. Ça. Wel, Ça vinden wij super in zijn zotheid, ambetant en dwars zijn. Dat zijn we zelf namelijk ook, met veel liefde en overtuiging.