’t Is een gevalletje apart, die Nikolai Galen. Eerst heette hij Nick Hobbs en was hij zanger van The Shrubs of The Kevin Staples Band, later speelde hij in Mecca en nog wat andere acts, en performde Jaques Brel. Hij verhuisde van Engeland naar Zweden en terug, en duikt na jaren weer op in Istanbul. Daarnaast had hij rollen in films, managede Henry Cow, was actief als organisator en wat al niet meer. Rockhistorie in een notendop.
Uiteindelijk is hij aangeland als zanger van Eis Ten Polin, een – in de woorden van een collega – eenentwintigste eeuws avant-psych Engelstalig Turks folk/rock trio. Elektrische saz-speler Murat Ertel (van Baba Zula) en drummer Gökçe Gürçay stuwen de Anatolische bluesrock naar indringende hoogten, met daar bovenop het typische zingzeggen en de vocale acrobatiek van Galen. En dat in maar liefst tweeëntwintig nummers, die geproduceerd werden door Dolf Planteijdt en gemastered door Zlaya – toch leuk die Amsterdamse connectie. De stem van Galen is nogal theatraal en gekunsteld, maar hij leeft zich zeker voor 100% uit.