Een maandagnacht in Stadlimiet, een van de artistieke vrijplaatsen van Antwerpen. De ruimte is leeggemaakt. Centraal staat een basdrum die Eric Thielemans toebehoort. In de trommel zitten microfoons die de geluiden van de slapende stad van binnenuit registreren. Een week later is Thielemans opnieuw in de ruimte. Met basdrum, fietswiel, vioolboog en stem bepleistert hij de omgevingsopnames met een tweede laag. ‘Aural Mist’ begint met de karakteristieke stem van Thielemans in de verte. Het geluid zwelt aan. De auditieve nevel die hij optrekt, blijft ruim een uur hangen. Dichterbij zijn er kleine verstoringen, wat gescharrel en getik, terwijl verder weg de massa aan verschillende snelheden zacht kolkt. Binnen- en buitengeluiden onderscheiden zich vaak heel duidelijk. Je hoort noties van een krakend huis én een autosnelweg. Een kippenhok én de zee. Klanken deemsteren weg en er komt iets anders in de plaats. Een klein, monotoon bataljon komt aangemarcheerd, zonder haast. Het trekkebeent wat, begint te twijfelen en te zwalpen. Eén voor één komen visuele voorstellingen voorbij, terwijl de ruis op de achtergrond aanwezig blijft. Maar ook die begint zijn eigen leven te leiden en wroet in zichzelf. Je hoort de vogels wakker worden, ergens tussen half vijf en vijf uur ’s morgens, tot alles uitdooft alsof er niets gebeurd is. ‘Aural Mist’ is opnieuw een opmerkelijke soloplaat na eerdere albums als ‘Sprang’ en ‘A Snare is a Bell’. Het werd gemaakt bij de installatie ‘MONIKER’, die Thielemans samen met Vaast Colson ontwikkelde. Ook op zichzelf is deze ‘Aural Mist’ meer dan de moeite waard.