Als festival met een focus op vooruitstrevende elektronische muziek je openingsnacht in handen leggen van een label dat zich op het verleden richt. Het lijkt een paradox van jewelste. Toch was de samenwerking tussen het Brusselse festival Listen! en het Amsterdamse label Music From Memory een krachtig statement voor zij die het horen wilden.

Oude rotten kunnen evengoed nog voor baanbrekende muziek zorgen, leek de beoogde boodschap van de avond. Veteranen van dienst Suso Sáiz en Gigi Masin lieten ze alvast weerklinken in majeur. Beiden toonden zich ware grootmeesters die hun vak wisten te verheffen tot ongehoorde hoogtes. Ongehinderd door enig uiterlijk vertoon lieten ze hun muziek voor zich spreken en legden zo hun ziel bloot voor het publiek.

Hartstocht

Dat het een betoverende avond zou worden, verzekerde Suso Sáiz ons. Woorden had hij daarvoor niet nodig. Ondersteund door goed gekozen, intieme verlichting nam de Spanjaard ons mee in zijn wereld, waar wijsheden uit vervlogen tijden voor het grijpen lagen voor wie aandachtig genoeg was. Als een oeroude koning op zijn troon vertelde hij de luisteraar zijn levensverhaal, waarin zijn ingetogen, maar hartstochtelijke gitaarspel de mistige rode draad vormde. Achter die mist ging een uiterst subtiel opgebouwde set schuil met heel veel oor voor detail. Bezwerende soundscapes dreven mee op de wind en mondden uit in een symfonie voor het dansende noorderlicht.

De weg van de wind kan soms echter onstuimig zijn, en af en toe waren de overgangen van Sáiz dat ook een beetje. Hij leek zich hier en daar even te verliezen in zijn verhaal. Maar erg was dat allerminst. Als je zo’n geweldige historie te vertellen hebt, gebeurt het al eens dat je er te hard in opgaat. Sáiz zichzelf zien overgeven aan zijn muziek, was net deel van de ervaring. Een waar genot om iemand te mogen aanschouwen die zijn creaties op zo’n pure wijze beleefde.

Magie

De betovering zette zich onverstoord verder met Gigi Masin achter de knoppen. De Italiaan bevond zich grotendeels in dezelfde sferen als zijn voorganger, maar leek ze nog beter te beheersen. Waar Sáiz zich soms liet leiden door zijn instrument in plaats van omgekeerd, was het hier wel degelijk Masin zelf die de boel dirigeerde. Dat resulteerde in een strakkere, vluchtigere set met meer ruimte voor variatie. Knetterende beats die naar Detroit techno geurden, verdovende loops, glooiende soundscapes – ze werden allemaal naadloos aan en door elkaar geweven tot een kolkend, hypnotiserend geheel.

Als Sáiz zijn muziek een symfonie voor het noorderlicht was, dan was dit een soundtrack voor een storm, in al zijn stadia. Zware, rollende wolken, een aanrukkende wind, de donders en bliksems (heel goed weergegeven door de belichting) en uiteindelijk de wegebbende nasleep, die het zwaarst doorwoog van al. Op een gegeven moment werd het zo intens, dat de dissociatie nabij was. De muziek oversteeg alles en iedereen en zorgde enkel nog voor beklijvend kippenvel, op het lijf en in het hart. We zagen Masin zweten en zwoegen, en aan het einde van de rit leek hij bijna even verweesd als het publiek. Bijna, want hij was nog steeds de meester en wij de discipelen die met alle macht van de wereld niet konden bevatten wat er net gebeurd was. Vakwerk, akkoord, maar dit was meer dan dat. Dit was pure magie.

Gezien: Suso Sáiz + Gigi Masin: 14 april 2016, Lumen Theater, Elsene