Vorig jaar verschenen de albums van The Pop Group opnieuw, tegelijk met een album vol obscure opnames. Vijfendertig jaar na ‘We Are Time’ is er nu een compleet nieuw album. Dat kon niet uitblijven, want de band bestaat opnieuw sinds 2010, met vier originele leden: Mark Stewart (tekst en zang), Dan Catsis (bas), Gareth Sager (gitaar) en Bruce Smith (drums). Sporadisch trad The Pop Group al eens op, en merkte zo dat de interesse bij het publiek, en bij henzelf, zeer groot was. De legende en de reputatie van de band is natuurlijk een uitgelezen kans voor voornamelijk Mark Stewart om een graantje mee te pikken van de hype van dit soort muziek en bands. Onder zijn eigen naam blijft hij meer binnen zijn eigen kleine, fanatieke kringetje terwijl hij onder dit banier een veel ruimer en nieuwsgierig publiek kan aanboren. Aan de kwaliteit van deze nieuwe nummers zal het niet liggen, al klinkt het wel als een mengeling van The Pop Group en Mark Stewart And The Maffia. Opener en tegelijk titelnummer ‘Citizen Zombie’ klinkt als Mark Stewart And The Maffia, ten tijde van ‘Learning To Cope With Cowardice’. Een verschroeiende saxofoon gaat mee in de openingschaos, waarna Stewart met zijn typische zang invalt, de geschifte dub overneemt en het nummer open bloeit tot een dwarse maar gegarandeerde punkdansvloervuller. ‘Mad Truth’ heeft een zeer funky baslijntje dat het nummer bijna tot pure new wave maakt, al zit er nog steeds voldoende oorspronkelijke Pop Group in, om dit nummer net niet doorsnee te maken. ‘Nowhere Girl’ en zeker ‘Shadow Child’, met een stukje achterstevoren en pure dwarsigheid, klinken al meer als vintage Pop Group en minder als Stewarts, daarom zeker niet mindere, solowerk. ‘S.O.P.H.I.A.’ begint een beetje te gladjes, als een veel gewonere popsong, met zelfs een beetje disco erin, zoals Stewart ook wel in zijn solocarrière durfde te doen. Ze houden het gelukkig niet het hele nummer vol. In ‘Nations’ spuit Stewart zijn linkse politieke bekommernis, zoals hij altijd al heeft gedaan. Niet elk nummer op deze plaat is een klassieker, zoals dat wel het geval is op hun drie platen van zeer lang geleden, maar dwars blijft deze bende tot ter dood. Welkom terug zouden we stellen. Liever dit soort bands dan al die andere pulp die is aangestoken door het reünievirus.