Donato Dozzy’s oude muziekleraar Paolo Micioni vond dat Dozzy nog iets miste in zijn oeuvre. Micioni tipte vocaliste Anna Caragnano en Dozzy voegde ‘experimenteren met stem’ toe aan zijn palmares. De ontmoeting resulteerde in het kleine en timide ‘Sintetizzatrice’, Een plaat waarbij de stem het woord voert, de emoties bepaalt en neerdwarrelt in zijn perfectie. Met alleen maar de stem als geluid, die hij vervormt, herschikt en in laagjes kneedt, creëert hij nieuwe bovenwereldse klanken, waar het weliswaar even aan wennen is. Zeker na het al immens indrukwekkende en vertrouwde elektronische palmares van de Italiaan. Hij is namelijk de ene helft van Voices From The Lake, knutselt samen met Nuel aan ambientgeluiden, speelde met ‘Vaporware’ van Bee Mask en dropt ook maar al te graag zware techno-tracks bij bevriende labels. Op ‘Sintetizzatrice’ houdt hij zich bedeesd terzijde. Geen ritme- en tempowisselingen, maar korte experimenten die vaag doen denken aan Holly Herndon (bijvoorbeeld het afsluitende ‘Love Without Sound’) die door het ontbreken van die ritmische achtergrond een bevreemdend resultaat opleveren. Van de rumoerige opener ‘Introduzione’ schuift Dozzy snel (de plaat duurt slechts 25 minuten) naar een onvatbare melancholie, die de stilte rondom benadrukt en even alle innerlijke onrust vernietigt met zijn langgerekte drone-achtige klanken en als een soort Kosmische trip je omarmt. Het is een trip van het ijle ‘Starcloud’ naar het beangstigende ‘Parallelo’. ‘Parola’ werpt zich als een mantra-achtige betovering van sjamantische ritmes en melodieën. ‘Festa (A Mottola)’ – het buitenbeentje op ‘Sintetizzatrice’ – is een hommage aan Italiaanse traditionele muziek, uit de regio waar zowel Caragnano als de moeder van Dozzy opgroeide. Dit wordt extra benadrukt door de puurheid van de afsluitende twee laatste nummers, waarbij vooral ‘Conclusione’ nogmaals tot kippenvel leidt. ‘Sintetizzatrice’, ideaal wanneer je even stilte in je chaos zoekt.