Het eerste album in vijf jaar van de Franse technoveteraan, die ik nog ken uit de tijd dat hij in met EBM vervuilde techno marchandeerde terwijl de rest van technoland zich op de Kompakt-sound oriënteerde. Fijne tijden. Ik moet toegeven dat ik de man en het genre sindsdien niet altijd even nauwgezet gevolgd heb, maar zover ik het kan beoordelen is het er allemaal vooral steeds kaler op geworden. Eenmaal op gang gaan de elektrobeats rechtdoor, zonder breaks, zonder climaxen, zonder funk. Pure minimal lijkt vaak naar hypnose te streven, een subtiel trance-effect, maar Fixmer zet in op mood. Onder de machinale beats creëren de synths en galmende geluiden een hi-tech horrorsfeer. Ik zou bijna zeggen, de gebruikelijke horrorsfeer. Fixmer is bij lange na niet de eerste technomuzikant die na techno-optimisme of dansvloerhedonisme uiteindelijk uitkomt bij donker en grauw. Waarom? Wie het weet, mag het zeggen, maar feit is dat computergeprogrammeerde, strak gequantiseerde (heet dat zo in de Nederlandse versie van Cubase?) en staalzuiver geproduceerde techno nu eenmaal beter klinkt als soundtrack voor de komende robot apocalypse dan voor een gezellige dag met je lief in het park. Zo ook bij Fixmer. Wanneer de soundscapes onder de beats kloppen, is het effect bezwerend. Alsof je in een constante onzekerheid hangt, in het punt tussen onheil en uitbarsting, op een duister kruispunt in een computergame. Op andere tracks is het effect alleen maar machinaal, en een beetje saai. Tegen het einde is er wat warmte in de vorm van een dubtechnotrack, en een mooie afsluiter met een moody ondertoon, maar âDepth Chargedâ is toch vooral een onderdompeling in technoir.