Medewerker Danae Bos vertelt over haar favorieten van dit jaar.

Kamasi Washington

live tijdens Le Guess Who? 2015 op 21 november in TivoliVredenburg
Bij de solo’s van contrabassist Miles Mosley met strijkstok, effectenpedalen en geweldige timing, zei mijn opgewonden lichaam zonder woorden ‘Zie je dat? Hoor je dat?’. Dat naast de andere geweldige muzikanten: drummers Tony Austin en Ronald Bruner jr, Brandon Coleman op onder andere keytar en de zweverige zangeres Patrice Quinn. Misschien is de muziek zelf niet vernieuwend, maar het effect van deze muziek wel. Voor scepsis – die ik wel ervoer tijdens een concert van Snarky Puppy – was helemaal geen ruimte. Alles en iedereen in de grote zaal was onder de betovering van wat er op het podium gebeurde tijdens Le Guess Who? 2015.

Iran

De juichende, zingende, dansende mensen die samenkwamen op 14 juli 2015 in Shiraz om te vieren dat er een overeenkomst was gesloten tussen Amerika en Iran. Het is het soort ontroerende groepsenergie waar je niet aan kan ontsnappen. Met in het achterhoofd dat Iraniërs die ik sprak eigenlijk niet geloofden in verandering. Zelfs zonder undergound Iraanse muziek of een levendige galeriescene in het Noorden van Teheran was een bezoek aan Iran een culturele ontdekkingstocht.

Lianne La Havas

Live tijdens Lowlands 2015 op 22 augustus
Het enige wat ik wist over La Havas was dat ze één van de belangrijke vrouwelijke namen op de programmering was. Ze kwam stralend en charmant op, had een killer band en droeg haar nummers met verve – geen suffe slaggitaar, maar zorgvuldige intro’s en een geweldige stem. Gedachten als “zij kan de nieuwe soulstem van onze generatie zijn” kwamen bij me op, maar vooral kon ik me niets anders voorstellen dan dat na deze performance iedereen verliefd moest zijn op Lianne La Havas.

Tame Impala

Live tijdens Lowlands 2015 op 23 augustus
Toen Tame Impala in maart één track van hun nieuwe album online zette, stond bij een huisgenoot van mij ‘Let it happen’ – duurt nauwelijks 8 minuten – op repeat. Het stoorde me niet, misschien was dat een teken. En door het fanschap van die huisgenoot stond ik daar, midden in de tent. Met hun eigenzinnige psychedelische visuals leiden ze de aandacht af van de statische podiumpresentatie – iets waar Jacco Gardner juist een statement van lijkt te maken. Dit werd dansen en wegdromen, keihard luisteren en meedraaien in de kleurige cirkels.

Mustang

(Deniz Gamze Ergüven, 2015)
Sommige films zijn niet alleen mooi, maar ontregelen. Ergüven plaatst vijf zussen, in beeld gebracht met een zeer beweeglijk cameraperspectief, in een sprookjeskasteel, een ouderlijk huis, een gevangenis. De kracht en schoonheid van deze meisjes en jonge vrouwen beangstigd de omgeving. Dit is een verhaal van een vrouw over vijf jonge vrouwen. Of vijf versies van de realiteit waarmee vrouwen geconfronteerd worden door een angstige of conservatief Turkse omgeving.

Peaky Blinders

(Steven Knight, 2013 – )
Kunstig is de serie met de sprookjesachtige sneeuwvlokken bij de entree van de vrouwelijke protagonist in het verhaal, of de muziek van Nick Cave en Tom Waits die contrasteert met de historische beelden. Een arbeiderswijk in Birgmingham direct na de eerste wereldoorlog (1919) is de plek waar Cillian Murphy met veel planning, berekening en manipulatie een steeds grotere baas wordt als leider van zijn misdaadfamilie. Sinds seizoen 1 deze zomer op Netflix verscheen staat de serie continu aan. Geobsedeerd? Misschien een beetje.

Jimi Zoet’s theatercomposities

Tijdens twee voorstellingen was ik me opvallend bewust van de muziek. De eerste keer omdat Jimi Zoet zelf als beatmaker op het podium stond: bij Naar Bukowksi van Nineties Productions. Een andere keer wist ik niet dat hij verantwoordelijk was, maar dacht ik hem toch te herkennen: bij How did I die van Davy Pieters. Elektronische beats als toneelmuziek met sterke popelementen en een vleugje ontregeling.

Horror

(Jakop Ahlbom)
Horror trekt mij niet. Dat is jammer bij het bekijken van Ahlboms versie voor toneel, want ik mis al de verwijzingen naar klassiek horrormateriaal. Ondanks dat is het een waanzinnige prestatie om live afgehakte ledenmaten, spuitende bloedfonteinen, onverklaarbaar verplaatsende objecten en daadwerkelijke enge slechterikken te presenteren.

Mia Zabelka

Live op Incubate 2015 op maandag 14 september
Een vrouw en een viool die in elkaars verlengde opereren. Klassieke capriolen op een elektrische viool die niet aan de oppervlakte blijven. Zoektochten en vibraties die Zabelka met het hele lichaam maakt. Het is spannend en mooi en, ongeacht de leeftijd van de muzikant, nieuw.

Ilias Voorleesmarathon

28 februari in de Straatschouwburg
Een klassiek boek als Homerus’ Ilias, kan dat opnieuw gaan leven? Dit jaar probeerde ik het uit met de Ilias Voorleesmarathon; 17 uur onafgebroken voorlezen over glimmende speren, godinnen met koeienogen, eenkennige goden, heel veel doden en héél veel herhaling. Het was episch in de meest teleurstellende zin van het woord. Een dag als geen ander, stinkend en vol uithoudingsvermogen. Een dag om nooit meer te vergeten.