Medewerker Quinten Lengeler diende ook een lijstje van tien muzikale hoogtepunten van dit jaar in.
10) Noveller – ‘Fantastic Planet’
Ze prijkt op de cover van de nieuwste Gonzo en die plaats verdient ze met verve. Naast fantastische muziek maakt Sarah Lipstate a.k.a. Noveller ook films en dat hoor je in haar werk, zo ook in haar jongste telg. Zet ‘Fantastic Planet’ op en je struint plots door landschappen uit de gelijknamige film van René Laloux uit 1973.
Favoriete nummer: ‘Rubicon’
9) Mac Demarco – ‘Some Other Ones’
Waarschijnlijk grotendeels overschaduwd door grote broer ‘Another One’, maar voor mij toch de beste plaat die deze Pepperoni Playboy al gemaakt heeft. Ideaal voor wanneer je op een loze katerdag noodgedwongen krijgsgevangene bent van je eigen lijfgeur en niemand losgeld wil betalen.
Favoriete nummer: ‘Hachiko’
8) Taylor McFerrin, concert in DOK Gent
Een uitgelezen concert om de zomer in te zetten. Onder een rood geblakerde Gentse hemel vroeg wonderkind Taylor McFerrin de hittegolf ten dans en nodigde hij iedereen uit om hetzelfde te doen. Zelden heb ik me te midden van een massa bezwete ruggen zo comfortabel gevoeld.
7) Sagat – ‘Melting The Earth Onto The Body Without Organs’
Modderige, industriële beats vergezeld van anonieme ruis brengen de Brusselse metropool tot leven. Perfect om je te begeleiden op die verweesde, nachtelijke wandeling van een club naar huis. Lichte euforie schemert nog door je hoofd terwijl je lichaam zich al opmaakt voor de impact van de dag erop.
Favoriete nummer: ‘Earth’
6) Stratosphere – Aftermath
Net als Noveller buigt ook Stratosphere de gitaar naar zijn wil om er vervolgens wijdse landschappen mee af te beelden. Maar waar die eerste vooral surrealistische associaties oproept, doet de muziek van Stratosphere eerder denken aan het werk van pakweg Chris Friel. Uitgewaaide, onbestemde landerijen die elke vorm van zintuiglijkheid doen vervagen.
Favoriete nummer: ‘When You Think Everything is Alright’
5) Ryley Walker & Bill Mackay – ‘Land of Plenty’
Eind deze zomer maakte ik met mijn vader een tweedaagse road trip naar de Franse Provence. Zonder twijfel de mooiste periode om zo’n reis te maken, de zomer zit nog op zijn gouden troon, maar toch dragen de bomen de contouren van de herfst al. Het zijn die bomen die me Land of Plenty hebben aangeraden.
Favoriete nummer: ‘Gold Season’
4) Tame Impala – ‘Currents’
Veel mensen zijn geschokt door de zogezegd totaal andere richting die Tame Impala met ‘Currents’ is uitgegaan, waaronder ikzelf ook bij mijn eerste luisterbeurt. Wanneer je echter blijft luisteren, ontdek je dat deze plaat eigenlijk vol elementen zit waarvoor de aanzet al gegeven is in eerdere platen. Tame Impala was gewoon voorbestemd om ooit de popplaat van het jaar te maken.
Favoriete nummer: ‘Reality In Motion’
3) Savant – ‘Artificial Dance’
Om deze te begrijpen zou je eigenlijk je hersenhelften van plaats moeten kunnen verwisselen. Met verknipte ritmes die nog het dichtst aanleunen bij de hartslag van iemand die al jaren lijdt aan chronisch slaaptekort, is ‘Artificial Dance’ voor mij de meest bevreemdende plaat van dit jaar. ‘It means nothing to me’ horen we in ‘The Neo-Realist’ en misschien moeten we dat als een credo opvatten. Probeer dit album niet te vatten, onderga het gewoon.
Favoriete nummer: ‘Stationary Dance’
2) Chris Forsyth & Koen Holtkamp – ‘The Island’ (hoe een samenwerking mensen naar een hoger niveau kan brengen)
Virtuoos samenspel tussen de gitaarcapriolen van Chris Forsyth en de bezwerende drones van Koen Holtkamp dat van meet af aan beklijft. Nergens gaan ze echt voluit, ze blijven eerder ingetogen en uiterst goed op elkaar afgestemd. Het resultaat is een gecondenseerde blauwdruk van het talent van beide artiesten die zich onder de huid nestelt om niet meer weg te gaan.
Favoriete nummer: Long Beach Idyll
1) reissue: Laraaji – ‘Day of Radiance’
Ongelooflijk hoe een plaat die oorspronkelijk in 1980 uitkwam er 35 jaar later nog in slaagt om mijn muzikale hoogtepunt van het jaar te worden. Ongelooflijk ook dat ik er nooit eerder van gehoord had. ‘Day of Radiance’ geeft je welgeteld 53 seconden ademruimte om je daarna in een goddelijke trance te brengen en een dikke 45 minuten later als herboren weer neer te zetten. Over deze plaat kan ik blijven doorgaan, ze is de meest intense, zuiverende, tijdloze staat die een mens kan bereiken zonder toevlucht te nemen tot geestverruimende middelen. Dat Brian Eno achter de knoppen zat, heeft er misschien ook wel iets mee te maken.
Favoriete nummer: ‘The Dance No. 2’
Quinten maakte voor ons een mixtape in de vorm van een youtubeplaylist: